પૃષ્ઠ:Gulabsinh.pdf/૭૮

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
૬૮
ગુલાબસિંહ.

તેમાંનો એક બોલ્યો “અલ્યા ! પેલો જયપુરીઓ ! પેલો-" તે લાલાએ સાંભળ્યું. પણ સહીસલામત ઘેર પહોચી ગયો.

પોતાના જ હાથમાં ઉછરેલી તથા માબાપ વિનાની મા એકલી, તેથી એની દાસી એના ઉપર ઘણી મમતા રાખતી હતી. સ્ત્રીઓના હૃદયમાં જે વિકાર થઈ આવે છે તેનો આ દાસીને ઘણો અનુભવ હતો, ને તેના બલે તે એક દિવસ જ્યારે મા રાસભવનમાંથી ઘેર આવી રોવા લાગી, ત્યારે તેના પેટની વાત એટલે સુધી કઢાવી શકી હતી, કે એનું રોવું પોતે જોયેલો કોઈ એક ગૃહસ્થ હાલ બે વર્ષથી ફરી જણાતો નથી તેને માટે છે. સૂક્ષ્મ વૃત્તિઓના વિવિધ આવિર્ભાવ તો એ દાસીના સમજવામાં આવ્યા નહિ, પણ કોઈ પ્રેમનું ચેટક લાગ્યું છે એ નિર્ણય તે કરી શકી. આ બાબતમાં આ દાસી રમાની બહુ દયા ખાતી અને પોતાથી બને તેટલો દિલાસો આપી મદદ કરતી.

“પેલો કોણ હતો એ જાણ્યું કે ?” રમાએ પૂછ્યું.

“હા. એ તો પ્રખ્યાત ગુલાબસિંહ, જેના ઉપર આખા ગામની બાયડીઓ ગાંડી થઈ છે તે. કહે છે કે ઘણો પૈસાદાર છે. પણ લાલાજી—”

“બસ ગુલાબસિંહ ! લાલાનું નામ ન દે.”

આ વખતે ગાડી રમાના ઘર ભણીના એકાન્ત ભાગ તરફ વળી, તેવીજ એકદમ અટકી. દાસીએ બારી બહાર ડોકીયું કર્યું તો ઝાંખી ચાંદનીથી માલુમ પડ્યું કે ગાડીવાનને કોઈએ પકડી ને બાંધી રાખ્યો છે. એ જોતી હતી તેવામાં તો કોઈ મહોટો લાંબો માણસ માટે માથે બુરખો ઓઢીને ગાડીનું બારણું ઉપાડી ઊભો રહ્યો.

"બીહીતી ના, મા ! તને કંઈ અડચણ થનાર નથી” એમ કહેતાંજ તેણે રમાને કમરથી ઉપાડી. પણ પેલી દાસીએ એવો તે એક ધક્કો માર્યો કે પેલો મરદ પણ પાછો હટી ગયો.

"આની પાસે તો ચોકી મજબુત જણાય છે. ટેલા ! એ વેલા ! દોડો, પકડો પેલી બુઢ્ઢીને—જુઓ છો શું ? ”

એજ વખતે એક બીજો બુરખાવાળો માણસ ગાડી આગળ આવ્યો અને “મા ! હું તને ખરેખર જરા પણ ઈજા નહિ થવા દઊં” એમ કહેતાં