બુરખો આઘો ખશેડી પોતે ગુલાબસિંહ છે એવી ખાત્રી તેણે આપી.
“શાન્ત થા, ધીમી પડ, હું તને બચાવી શકીશ” એમ કહી રમાને આશ્ચર્ય પામતી મૂકીને ગુલાબસિંહ ચાલી ગયો. બધા મળીને આ ઠેકાણે નવ માણસો હતા. બેએ ગાડીવાનને ઝાલ્યો હતો, એક ઘોડા પાસે ઉભો હતો, એક બધાંના ઘોડા સાચવતો હતો, ગુલાબસિંહ તથા જે પહેલાં આવ્યો હતો, તે સિવાય બીજા ત્રણ, એક બીજી ગાડી આગળ રમાને લઈ જવા ઉભા હતા. આ ત્રણને ગુલાબસિંહે બોલાવ્યા. ને જે બુરખાવાળો પ્રથમ ગાડી આગળ ગયો હતો, (એ રમાને પકડાવનાર અમીર હતો) તેને બાંધવાનો હુકમ કર્યો.
તેણે બૂમ પાડી “હરામખોરો ! આ શું” પણ ગુલાબસિંહે કહ્યું કે એને એની ગાડીમાં નાખો, ને જો વધારે તકરાર કરે તો મરજી મુજબ કરો.
ગાડીવાનને પકડી રહ્યા હતા તેમની પાસે જઈને, ગુલાબસિંહે કહ્યું “જાઓ તમારા શેઠની સાથે જાઓ, તમે ત્રણ છો ને અમે પણ હથીઆર બંધ છીએ. એટલી દયા સમજજો કે જીવતા જવા દઇએ છીએ.”
માણસો ડરીને દૂર ગયા, અને ગાડીવાને ગાડી પર ચઢી ઘોડાને હાંકી મૂક્યા. ગુલાબસિંહ પણ રમાની ગાડીમાં દાખલ થઈ ગયો અને કહેવા લાગ્યો કે “મારે આ ગુપ્ત વાતનો ખુલાસો કરવો જોઈએ. તારી સામે થયેલું તરકટ મેં ગમે તે રીતે પણ જાણ્યું હતું, ને તે આ રીતે તોડી પાડ્યું, જે અમીર ઘણા વખતથી તને હેરાન કરવા ધારે છે તે અને તેના બે માણસો, રાસગૃહ આગળથીજ તારી પાછળ લાગ્યા હતા અને બીજા છને જ્યાં આપણે મળ્યાં ત્યાં ઉભા રહેવા માટે આગળથીજ મોકલ્યા હતા. જ્યાં આ માણસો ઉભા હતા, ત્યાં જઈને મેં તેમને કહ્યું કે તમારા શેઠને તમારી જરૂર નથી તેથી તે ગયા અને મારા માણસો ત્યાં ઉભા રહ્યા. બાકીની બીના છે તે તો તને ખબરજ છે. આ તારું ઘર આવ્યું.”
