પૃષ્ઠ:Hira ni chamak.pdf/૧૯

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
ગ્રામશિક્ષકનું એક ગૌરવ : ૭
 


વિવેક કેર્યો.

‘માસ્તર સાહેબ ! આપે મને ઓળખી હોય એમ લાગતું નથી.’ સહજ સ્મિત મુખ ઉપર લાવી પેલી યુવતીએ કહ્યું. તેનો કંઠ એવો રણકારભર્યો હતો કે ગિરજાશંકરને એ દેહ, એ રૂપ અને એ કંઠ જરા ય યાદ આવ્યાં નહિ – સ્મૃતિને તેમણે ખૂબ ઢંઢોળી જોઈ છતાં.

‘ના, બહેન ! તમને જોયાં હોય એમ અત્યારે યાદ આવતું નથી. હું ક્યાં નરસિંહ મહેતો છું કે મારે ઘેર તમારા સરખી લક્ષ્મી આવે તેને ઓળખી શકું ?’ ગિરિજાશંકરે જવાબ આપ્યો.

‘ત્યારે હું શું એટલી બધી બદલાઈ ગઈ છું? માસ્તર સાહેબ ! તમારી પાસે તો હજારો છોકરા છોકરીઓ શિક્ષણ લઈ ગયાં એટલે આપ મને ન ઓળખો એ સંભવિત છે; પરંતુ હું આપના ઉપકારને અને આપને કેમ ભૂલી શકું ? જે કંઈ સુખ, સંપત્તિ, વૈભવ મારી આસપાસ છે એ બધાં જ આપને લીધે છે.’ હજી ઊભી રહેલી યુવતીએ ગિરિજાશંકરને પોતાને પરિચય આપવો શરૂ કર્યો, પરંતુ ગિરિજાશંકરની સ્મૃતિમાં આવી કોઈ યુવતી સળવળતી દેખાઈ નહિ.

‘બહેન ! કાંઈ ભૂલ થતી ન હોય. હું તો માત્ર આ ગામડા- ગામમાં બાળકો ભણાવતો. અને કદી કદી આવતી લોકોની ટપાલ ગોઠવતો. તમારા સરખાં સન્નારીને હું વૈભવ કે સંપત્તિમાં દોરી શકું એવી શક્તિ મારામાં છે જ નહિ. આપ કોઈ જુદા જ ગામે અને અણધાર્યા માણસની સામે આવ્યાં લાગો છો – તેની કાંઈ હરકત નહિ, આજ રાત આપ મારાં મહેમાન !’

ગામડાનો શિક્ષક, ગામડાનો આગેવાન, ગ્રામગુરુ આજે જ બેકાર બન્યો હોવા છતાં આતિથ્ય ભૂલતો ન હતો.

‘ત્યારે ખરેખર હું બદલાઈ ગઈ છું? માસ્તર સાહેબ ! પેલી જયા કદી યાદ આવે છે ખરી ?’ સહજ લાડભર્યું હાસ્ય કરી યુવતી ગિરિજાશંકર સામે તાકીને જોઈ રહી.

અને એકાએક ગિરિજાશંકર માસ્તર સ્ટુલ ઉપરથી ઊભા થઈ ગયા, યુવતીની પાસે આવ્યા, યુવતીના ખભા ઉપર આખી વસતિ