‘જોઈ આવ, કોની કાર છે?’ શરદે કહ્યું.
અને શૉફરે મંદિર પાસે ગાડી લાવી ઊભી રાખી. તે નવી દેખાતી કાર પાસે ગયો, અને કારમાંથી સૂચના મળતાં શૉફર અંદરની અંદર તપાસ કરવા માટે ઝડપથી ગયો. શરદ પણ કારમાંથી નીચે ઊતરી સરોવરને કિનારે ચંદ્રની ચાંદનીમાં ડગલાં ભરવા લાગ્યો. અત્યારે ચંદ્રની ચાંદની તેના ઉપર અગ્નિ વરસાવતી હોય એમ તેને લાગ્યું. માધવી વગરનું જીવન શરદને અકારું થઈ પડ્યું.
એકાએક શૉફર દોડતો આવ્યો અને શરદને કહેવા લાગ્યો :
‘સાહેબ ! બાઈસાહેબ અંદર મંદિરમાં છે.’
‘અંદર શું કરે છે?’ અત્યંત જિજ્ઞાસાથી દોડવાની તૈયારી કરતા શરદે પૂછ્યું. શૉફરના મુખ ઉપર જરા ગ્લાનિ ફરી વળી.
તેણે ધીમે ધીમે લથડતે અવાજે જવાબ આપ્યો :
‘અંદર તો કંઈ...ધાર્મિક વિધિ થતી દેખાય છે.’
‘ધાર્મિક વિધિ ? શેની?’ જરા ચોંકીને શરદે પૂછ્યું.
‘બાઈસાહેબ એક પાટલા ઉપર બીજા કોઈ પુરુષ પાસે બેઠાં છે; પુરુષ પણ પાટલા ઉપર જ બેઠો છે. અને બાઈસાહેબ એને ચાંલ્લો કરતાં મને દેખાયાં.’
‘એમ ! શરદની આંખમાંથી ઝેર વરસી રહ્યું. શરદની જે શંકા હતી તે સાબિત થઈ. હજી ઘરમાંથી ગયે બે કલાક પણ થયા નથી એટલામાં છતે પતિએ માધવી બીજા પુરુષને ચાંલ્લો કરી રહી હતી. મંદિરમાં ધસી ગયેલા શરદે અંદર જતાં શૉફરનું વર્ણન સાચું પડતું જોયું. માધવી એક સુંદર યુવાનનો હાથ પોતાના હાથમાં લઈને બેઠી હતી, પરંતુ શરદને ચમક સાથે લગ્નના હસ્તમેળાપ કરતાં કંઈક જુદો જ હસ્તમેળાપ દેખાયો.
માધવી એ પુરુષને હાથ પોતાના હાથમાં લઈ તેને રક્ષા બાંધતી હોય એવો ભાસ થયો. એટલું જ નહિ, માધવીનો સુકોમળ કંઠ પણ શરદને સંભળાયો.
‘ભાઈ ગિરીશ ! આટલે વર્ષે પણ તું મને યાદ કરી મારી
