મારો ભૈ ક્યાં!
“સા’બ ! ઓ સા’બ ! સાબ, મારો ભૈ ક્યાં ?”
એક દિવસ સાંજરે મારા કાન ઉપર બહારથી આ ધ્વનિ અથડાયાઃ “મારો ભૈ ! મારો ભૈ ક્યાં ?”
મેં જોયુંઃ મારી સન્મુખ એ ઊભી હતી. નીંભાડામાં પોતાનું બચ્ચું દટાઈ ગયું હોય અને માંજારી પુકાર કરતી ટળવળતી હોય એવી રીતે એ મારી સન્મુખ ઊભીને કહેતી હતી: “સાબ, મારો ભૈ! જેલર સા'બ, મારો ભૈ ક્યાં ?”
ગાય જાણે વાછરુ વિના ભાંભરતી હતીઃ “સાબ મારો ભૈ ક્યાં ?”
“તેરા ભાઈકા નામ વાલજી રઘુજી હૈ ન ?” અમારા મુકાદમ દીનમહમ્મદે ઠંડેગાર અવાજે એને મારી આ બાજુએથી પૂછ્યું.
“હા સા’બ !” પેલી ભાંભરડા દેતી ગાય બોલી ઊઠે છે: “વાલજી રઘુજીઃ સેંધરાનો છે મારો ભૈ, જુવાન છે. મૂછો હજુ ફૂટતી આવે છેઃ નમણો છે.”
“કૈસા, તેરે જૈસા?” અમારા વિનોદી બંકડા કારકુને તાંબુલની પિચકારી ફેંકતાં-ફેંકતાં મીઠી મજાક કરી.
“હા, સા'બ! બરાબર માગ સરખું જ રૂડું મોં છે મારા ભાઈનું. એની મુલાકાતે હું આવી છું.”
આખી ઑફિસ ખિખિયાટા વડે ગુંજી ઊઠી. વૉર્ડરોએ અને કારકુનોએ સામસામી તાળીઓ દીધી. બોલ સંભળાયાઃ “કૈસી! વાહ વાહ! ક્યા તબિયત !”.
– ને ભૈની બોન પલક-પલકની વાટ જોતી તલપાપડ ઊભી. હમણાં
