“ટાટ કપડેકી સજા તુમકો !”
“ઔર કુછ ?”
“ચુપ રહો ! હાથબેડી ડાલો. લે જાવ ઇસ્કો”
“ઔર કુછ ?”
“ઐસા ? પાંઉબેડી.”
“ઔર કુછ ?”
“દો દિન કાંજી.”
“ઔર કુછ ?”
“આડીબેડી.”
“ઔર કુછ ?”
“લે જાવ યે બદમાશકો, કલ પચીસ ફટકા લગાઓ.”
દરવાજાની અંદર આજ સોમવારની સવારે આ ફટાકડાની પેટીની શી તડાફડી બોલી રહી છે, હેં ભાઈ હનુમંતસિંગ દરવાન !
હાં, હાં, આ તો કેદી નં. 4040નો સાહેબની સન્મુખ આજે ખટલો થયો છે. નં. 4040 શું આટલી બધી ખુમારીથી ‘ઔર કુછ ?’ ‘ઔર કુછ ?’ કહેતો સજાઓ માગતો ગયો ? ને છતાં સાહેબની તપતી જતી ત્રાડોની સામે એ કેદીએ શું આટલી બધી ખામોશ ધરી રાખી ? ‘ઔર કુછ’ના એના સ્વરોએ આખર સુધી પોતાનું સપ્તક બદલ્યું જ નહિ ! સાહેબની આંખનાં ચશ્માંની આરપાર પણ જ્યારે ભડકા ઊઠ્યા હતા ત્યારેય નં. 4040ની ભારેલી ભઠ્ઠી અદીઠી અને એવી ને એવી સબૂરીથી જલતી રહી !
એક-એક ટંકના બે-બે રોટલાથી પણ ભૂખ્યો રહી જતો કેદી નં. 4040
