પૃષ્ઠ:Jaya-Jayant-Nahanalal Dalpatram Kavi.pdf/૧૦૨

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
૧૦૨
જયા-જયન્ત
 


મોરપીંછનો મુગટ માથે,
ને પર્વતના રાજમહેલ !

જયા : મહેલના મોહ નથી રહ્યા,

પણ વનના મોહે ઉતર્યા હવે.
પારધી ! તું પશુ કે માનવી ?

પારધી : હું તો પશુઓનો રાજા.

દેન નથી કે જાય કોઇ
જીવ લઇને આ ઝુંડમાંથી.
જો ! પેલી મેના ટકટકે
આમલીઓના ઘટાઘુમ્મટમાં.
કરજે સ્વયંવર, હો !
મેના યે પડશે,
ને ડાળખી યે પડશે.
(ગોફણ મારે છે. મેના ને ડાળખી તૂટી પડે છે.)
સ્વયંવર જીત્યો, કુંવરી !
ને જીત્યો ત્‍હને ય તે.
(મેનાને ને આમલીની ડાળીને ઉપાડી લે છે.)
કાચી ને કાચી જ ખાઉં;
આમલીનાં પાંદડાં એ મસાલો.
ઉન્હા લોહીનો સ્વાદ
કુંવરી ! અળગો જ છે.