આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
૧૪૪
જયા-જયન્ત
જયા : તરછોડ્યું, જયન્ત ! તરછોડ્યું હતું મ્હેં,
- ત્હારૂં જયધનુષ્ય ચરણે ધરેલું.
- મ્હારે દુઃખે તું યે દૂભાયો.
- વાલ્મીકિનો આશ્રમ આઘો નથી;
- હું કૌંચી ઘવાઈ એટલે
- મ્હારો કૌંચે મૂર્છામાં પડ્યો;
- ને રચાઈ એમ આપણી રામાયણ.
- (રમતાં રમતાં મોર ને ઢેલ આવે છે.)
જયન્ત : ભૂતકાલ અનાદિ છે,
- ભવિષ્યે તેમ અનન્ત છે.
- અનુભવ એટલી આશાઓ.
- અને હવે? જયા !
જયા : હવે ? હવે જયન્તના આદેશ.
- એક વાર ન માન્યાં ફરમાન,
- તો વેઠવાં પડ્યાં આટઅટલાં વિતકો.
જયન્ત : જયા ! જો આ મોર ને ઢેલ.
જયા : મ્હાલે છે શ્રાવણનાં સરવડાંમાં.
- કલાપીએ ખોલી છે કલા
- રંગબેરંગી દેવરત્ને ચમકતી.
જયન્ત : જયા ! એવી કલા આપણે ખોલશું ?
જયા : ત્હારે-મોરને એ કલાપલ્લવ છે;
- ઢેલ તો વતવી છે - હું જેવી.
