'પણ શરણ પડેલાં સર્વ ના છે સુખી હા!
'હૃદય મમ બળે છે માત્ર તેથી જ વ્હાલી!'
મૂકી નિઃશ્વાસ બોલ્યો એ રમાનો કર ચાંપીને,
બગાસું ખાઇને બોલે ધીમેથી મૃદુ શોભનાઃ-
'હૃદયની દયા એ જ છે બધું,
બની શકે નહીં કૈં જ જો વધુ;
'શરણ આપવું એટલે, સખિ!
'હૃદય આપવું એ જ છે નકી.
'હૃદયની મળે કાંઇ જો દયા,
'શરણ જે પડ્યું તે દુઃખી ન તો;
'સુખી દુઃખી કરી વિશ્વમાં શકે,
'હદય એકલું! ના બીજું કશુ!
'હ્રુદય જો મળ્યું તો બધું મળ્યું!
'હૃદય જો નહીં તો નહીં કશું!
'શરણ તેં દીધું, ભાઇ! છે નકી
'હરિણીને, જુવો એ કૂદી રમે.'
'ના ના એમ બને નહી! હૃદયમાં શું સર્વ આવી રહ્યું?
'ક્ષત્રીનું નવ લોહી ભૂમિ કદિ એ પીવા શકી હોત તો
'જેને દિલ દીધેલ તે દુઃખી થતું પ્રેમી ન જોઇ શકે!
'ના જો એમ પછી, સખી! શરણ તો આવ્યું કહું નહીં!
'નકી સાચું રમા બોલી, પ્રીતિ એ જ નકી ખરી,'
ઊંડા કાંઇ વિચારોમાં બોલી ઉઠ્યો યુવાન એ.
નવીન કલી રૂપાળી શોભના ચુંટતી, ને
ગૂંથતી લઘુ કરે એ વાળમાં સૌ રમાના;
મધુર મધુર પુષ્પો ચૂટતો એ યુવાન,
કમલવત રમાના હસ્તમાં આપતો સૌ.
* * *
સળગી ઉઠતું હૈયું ત્યારે યુવાન તણું હતું,
હૃદય ઘડતું કાંઇ કાંઈ વિચાર નવા હતું;
નવ સુખી થયું તે દીથી એ! કદી નવ વા ઠર્યું,
પિગળી પિગળી ધીમે ધીમે વહ્યું,વહતું વહ્યું!
