પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૦૬

હતું દબાવ્યું પણ ઉછળી જતું,
ચકિત નેત્રો મળતાં પ્રકાશતું!

રમા કશું એ ગણકારતી નહીં,
છતાં નવું કૈં સમજી જતી હતી;
ન દેખતી હર્ષ પિયુમુખે અને
ન દેખતી હર્ષ સખીમુખે વળી!

'હશે એ શું સાચું? મમ હૃદય કાંઇ નવ કહે!
હજુ શું દેખું છું? સમજણ પડે ના કશી મને!
'કહેજો! ઓ વ્હાલાં! તમ હૃદયની ગ્રન્થિ પડી શુ?
'નહીં એ હું તોડું! દુઃખી કરી તમોને ક્યમ શકું?

'સુખી હું છું વ્હાલા! તુજ વધુ સુખે હું વધુ સુખી!
'છૂપું રાખો તેથી પણ બળી મરૂં હું જિગરથી;
'પ્રભુ! ત્હારૂં તેનું હૃદય કુમળાં છે અતિ અતિ!
'અરે! તેની ગ્રન્થિ ક્યમ કરી શકું તોડી જ કદી?

નકી બનું પાપી જ આ વિચારથી,
'ન રામ મ્હારો કદિ હોય, અન્યનો;
'અરે! ક્ષમા તું કરજે મને, પિયુ!
'ન સ્વપ્નમાં તે કદિ હોય તું, પ્રભુ'!

એવા કાંઈ વિચારોમાં રમા તો ડુબતી હતી;
અહોહો! પ્રેમીના દોષો પ્રેમી જોઇ શકે નહીં!

રમાની શુધ્ધિથી હૃદયદ્વયમાં શુધ્ધિ પ્રસરી,
અને એ શુધ્ધિ શો શશી પણ પ્રકાશ્યો નભ મહીં;

રમા વ્હાલા સાથે હસતી ગઇ જૂદી સખી થકી,
અને નિદ્રા આવી રજની વહતાં મીઠડી ઘણી.


અર્ધેક રાત્રિ વીતી ત્યાં, આવ્યું સ્વપ્ન યુવાનને;
સ્વપ્નમાં ત્યાં રમા દીઠી, નિદ્રા લેતી સુશાન્તિમાં.

વળી કોઇ મ્હોટી ઉડતી દીથી દેવી શિર પરે,
હતા તેના વાળો શિરથી પગ સુધી લટકતા;
હતી તીણી દૃષ્ટિ, મુખ પણ હતું સખ્ત દિસતું,
અને કાળી લાંબી લટકતી હતી દોરી કરમાં.

કલાપીનો કેકારવ/૧૫૯