પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૧૦

'જઇશ હુ હવે એકલી વને.
'મરીશ હું હવે એકલી વને.

'કહીશ હું સહુ વાત આ ત્હને,
અરર! દુઃખ તો શું થશે ત્હને?
'કહી શકું નહીં તો દુઃખી થશે,
'તુજ પિયુ નકી વા મરી જશે!

'હૃદય એ ગળી જાય છે વહી!
'હૃદય આ વળી ખેંચી જાય એ!
'હૃદય તું તણી આડ જે રહી,
'તૂટી પડી જશે બે દિનો મહીં!

'તુજ પછી મને વિશ્વ આ બધું,
'પણ સખિ! સખિ! શું અરે કરૂં?
'તુજ દયા તણો ભાર છે બહુ,
'ફુલ ગણી સદા હું ઉપાડતી!

'રવિ નદી વતી સિન્ધુ પૂરતો
'ત્યમ દયાથી આ દિલ ત્હેં ભર્યું!
'હૃદયસિન્ધુનો ચન્દ્ર કિન્તુ એ,
'ઉછળી ઊર્મિઓ જે પરે પડે!

'હૃદયવારિમાં છાપ કૈં પડે,
'રવિ, ઉષા અને તારકો દિસે,
'ઘન ઝઝૂમતા ડોકિયાં કરે,
'શશીની છાપ તે રાત્રિ આખી ર્ હે.

'કઇ તરું અને કંઇ વિહંગમો,
'ઘડીક કોઇ ને વર્ષ કો રહે;
'ઘડીક છાય કો આભ ઢાંકતી,
'પણ બધી જતી આખરે ઉડી.

'પણ પિયુ! પિયુ! છાપ તું તણી,
'હૃદયવારિમાં આભ શી પડી!
'જલ સૂકાઇને રેતી ઉડશે,
'તહીં સુધી પિયુ એ નહીં ખસે!

કલાપીનો કેકારવ/૧૬૩