પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૧૪

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

જે ચાવીનું જડ રમકડું નાચનારું જ છે તું,
તે ચાવીને તુજ કર લઈ ફેરવી ના શકે તું.
                   * * *
રાત્રિ ગઇ, રવિ ઉગ્યો, શુક ઉડતા કૈં,
બાગે કૂદી રમતિયાળ કુરંગ ખેલે;
વચ્ચે ઉડે મધુર તે જલને ફુવારે,
આવે ઉડી કબૂતરો જલપાન માટે.

રમા ઉઠીને પિયુને ઉઠાડી,
અગાસિયે જાય મ્રુદુ હસી બે;
હજુ સૂતી એકલી શોભના ત્યાં,
રમા ઉઠાડે લઇ ચુમ્બી તેને.

'પિયુ! વ્હાલા!' લવી ઉઠી, હસી તે સુણતાં રમા;
'કયો વ્હાલો?' રમા પૂછે, રહ્યો જોઈ યુવાન તે.

જરી મજાકમાં એ ત્રણે હસ્યાં,
ગઇ પછી નીચે તુર્ત શોભનાઃ-
'મમ સખી હવે પ્રેમ શોધતી.'
કર ગ્રહી કહે પિયુને રમા.

નથી તું જાણતી, બાઈ! શોધતી તે મળી ચૂક્યું!
શોધ્યું તે તું સુણી રોશે! હસી લે પણ ત્યાં સુધી.

'રમા એ ત્હારી છે! તુજ હૃદય છે! તુજ રૂપ છે!
છતાં તે કૈં શોધે! તુજ શરણ છે, દેવું જ ઘટે;
'અરે! કિન્તુ હૈયું જગત પર ક્યાં શોધીશ? સખિ!
અને વ્હાલી! ચાલ્યું ઝરણ દિલનું એ વહી વહી!'
    
શું દેવું તું? વદ્યો જૂઠું?'શોધે તે હું?'ન કાં કહે?
પ્રેમના જૂઠમાં એ શું, પ્રેમી! કાંઇ મીઠાશ છે?

'અરે વ્હાલા!સાચું! મમ હૃદયમાં જે નવ મળે,
'નકી તે તે શોધે! હૃદય નવ ક્યાં એ પણ મળે!
'બહુ એ રોઇ છે!રુદન વળી શું આવ્યું ફરીને?
'અરે! તે લાધ્યાથી જગત વિષ કે અમૃત થાશે?

'આ બ્રહ્માંડ અનન્તની નિસરણી કે સિન્ધુની વીચિઓ!
'ઊંચીનીચી સહુ, જૂદી ગતિ તણી, જૂદે જ માર્ગે જતી!

કલાપીનો કેકારવ/૧૬૭