શકું છું હું જાણી તુજ દિલ દુઃખી છે અતિ અતિ!
મને ત્હારૂં હૈયું કદિ પણ શકે રે! નવ ત્યજી!
'કહે કે 'ચાહું છું!' મમ હૃદય તો આ તુજ હજી!
'કહે ના ત્હોયે હું તુજ વિણ શકું ના ક્ષણ જીવી!'
ગઇ પ્રીતિ અરે! ભોળી! સમાધાન બને નહીં!
હૃદય તો ગયું ફાટી! રે! સાંધા કરવા હવે!
તું તારા રામને જોતી, ફુલાતી 'રામ' બોલતાં!
ગયું એ જોર છાતીનું! ધર્મને વળગી રહી!
'ચાહું છું હું!' ભલે કહેતી! એ મુશ્કેલ થયું હવે!
ન્હાનકું દિલ ત્હારૂં એ આભનું થીગડું નહીં!
ભૂલ્યો! બાઈ! શકું શું હું માપી દિલ મનુષ્યનું!
ભક્તિના પ્રેમથી ભીનું શું ના દિલ કરી શકે?
છે નેત્ર લાલ મુખ લાલ રડી થયેલાં,
છે અંગ સૌ ધગધગી દુઃખથી રહેલાં;
છાતી કરી કઠિન અશ્રુનું પૂર ખાળી,
ત્યાં શોભના થરથરી રહી આવી ઊભી.
મળ્યાં ચારે નેત્રો! મળી ઢળી વળી એ ફરી ગયાં!
બન્યાં ક્રોધે રાતાં નયન કરી ઉંચાં વદી રમાઃ-
'હવેથી તું તેને મુખ તુજ બતાવીશ કદિ ના,
'અને ત્હારે તેનું મુખ કદિ હવે જોવું જ નહીં!'
તૈયારી એ કરી જ સુણવા આવી'તી શોભના, ત્યાં,
ત્હોયે લાગ્યો સહન ન થતો કારમો વજ્રપાત!
જોયાં તેણે કદિ નવ હતાં નેત્ર આવાં રમાનાં,
મ્હોટાં મ્હોટાં પગ પર પડ્યાં અશ્રુનાં ચાર ટીપાં.
ચાલી ગઇ એ રડતી તહીંથી,
હૈયું ન તેનું કબજે રહ્યું એ;
જોવું નહીં રે! મુખ એ પિયુનું!
જોઇ શકાયે નવ મ્હોં સખીનું.
* * *
