યુવાનનો એ વ્રણ ના રૂઝે કદી,
ગળી જતો યોધ ધીમે ધીમે જ એ;
વહ્યા દિનો કૈં કૃશ અંગ એ થયું,
જ્વરે ઝલાયો બહુ કાળ વીતતાં.
ઘડી ન જોતો એ હસતું રમામુખ,
ઘડી ન જોતો પ્રિય શોભનામુખ,
દુઃખી થતો ને ગભરાઈ એ જતો,
સ્થિતિ મહીં આ ક્યમ જીવી એ શકે?
રમા બિચારી કરી ના શકે કશું,
રમા ય અધીમે ગળતી જતી હતી;
હસાય કયાંથી? રડવું ભર્યું હતું,
હસાય ક્યાંથી? દિલ શૂળ ભોંકતું.
અહો! ભૂલાયા વત દર્દ દિસતું
ન કિન્તુ એ નાબુદ તો થયું હતું;
હતો કૃમિ તો વિષનો ધીમે ધીમે
ત્રણે દિલો કોતરી ખાઇ એ જતો.
થઇ વાત વા ભૂત શોભના હતી,
અ ભાન તેને દિનરાત્રિનું હતું;
સફેદ વાળો શિરના થયા કંઇ,
અને ગળી છેક જ એ ગઇ હતી.
* * *
'અરર! માવડી બ્હેન ઓ સખિ!
'હસીશ શું નહીં ઝિંદગી મહીં?
'મમ શિરે હવે મૃત્યુ આ ભમે?
'ન મુખ એ મને શું બતાવશે?
'અમ વચે રહી આ દિવાલ છે,
'પણ પહાડથી એ બૂરી મને!
'હૃદય આ ભર્યું તર્ક લાખથી,
નવ કશું ભલું ભાવિનું સૂઝે!
'ફરજ ના, સખિ! એ વિચારવું!
'હૃદયને અરે! કેમ બાંધું હું?
