પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૨૪

'મન વળોટતું આણ ત્હારી એ,
'જિગરમાં પિયુ તે રમ્યા કરે!

'તુજ કરે, સખિ! ખડ્ગને લઇ
'તડફું હું નહીં - કત્લ જો કરે;
'મુજથી એ થઇ સહેજ્થી શકે,
'પણ ત્યજાય ના એ પિયુ અરે!

'તુજ વિરોધી આ દિલ છે થયું!
'તુજ વિરોધી એ મ્હોરૂં હોય ના;
'ઘુઘવતી વહે આ નદી અહીં,
'હૃદય સાથ હું ત્યાં મરૂં પડી!

'મમ ગયા પછી કૈં સુખી થજે!
'રડતું કોઇ તો અશ્રુ લૂછજે!
'જરૂર તું ક્ષમા આપશે મને!
'જઇશ હું હવે માતની કને!

'હૃદય આ ઘણું સાચવ્યું સખિ!
'પણ હવે મને ચેન કૈં નથી!'
ચડી ગઇ કહી એ અગાસિયે,
ઉભી નદી જુએ વ્હેતી પૂર જે.

'કમલ! કમલ! ત્હારી પાંખ ભૃંગે જ ચીરી,
મરીશ મરીશ ના ના! કેમ તો જીવશે એ!
'મરણ પ્રિય છતાં એ સાથ આવી શકે ના!
'હૃદયમણિ રમાનું કેમ તોડી શકે એ?'

ગ્રહ્યો યુવાને કર શોભનાનો
હતો રહેલો તપી તાવથી જે;
રમાની દાસી કંઇ કામ માટે
ચડી,દીઠું ને ગઇ તુર્ત નીચે.

બન્ને મળ્યાં! અરર! એ મળવું શું છેલ્લું?
છેલ્લું જ હશે નહિ તો દિલ કેમ ફાટે?
આંસુ તણી નદી વહે જલપૂર નેત્રે,
ને ત્હોયે તે ન ઉભરા શમતા હજી એ.

કલાપીનો કેકારવ/૧૭૭