પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૨૬

જો જીવશે તો ફરી આ જ સ્થિતિ!
પીળો થયો છે!ડુબી એ જશે!જો!

'રેરે! રમા! હૃદય ઓ! કર માફ! વ્હાલી!
'હું જાઉં છું! તલસું છું! કર માફ! વ્હાલી!
'છાતી પરે કર હવે તુજ રાખ!વ્હાલી!
'ને શોભનાકર વતી મુજ નેત્ર ચાંપ!'

રમા કમ્પી ઉઠી નયન નયને એ મળી રહ્યાં!
પડ્યાં ના આંસુ કે નયન પણ ભીનાં નવ થયા!
ગઇ જાણી સર્વે! ફટકી ગઇ! ને એ ગઇ નીચે!
પિયુના લોહીને ચકર ફરવાં ના બહુ હવે!

દેખે યુવાન ફરી સ્વપ્ન નવાઇ જેવું,
તે દેવી તે કબૂતરો નભમાં ઉડે છે;
ઊંચે ઝુમે સુરભથી ભરપૂર સ્તંભ,
ને ઝાલરો ચળકતી નભમાં તરે છે.

તે દેવીએ શિર પરે કર આવી મૂક્યો,
વીતેલ કાલની કંઇ થઇ ઝાંખી ઝાંખી;
ત્યાં શોભના પ્રિય રમા હસતી દિસે છે,
તે જોઇને મુખ જરા સ્મિતથી પ્રકાશે.

ગુલાબનાં ફુલ સમું મુખ એ પ્રકાશ્યું,
ને ભાલની ઉપર તેજ રહ્યું છવાઇ;
'વ્હાલી રમા! દિલ હવે દિલ સાથ ચાંપ!
'હે શોભના!' લવી ગયો વળી સ્વપ્ન દેખે..

ત્યાં એક હસ્ત કુમળો દિલને અડે છે,
 ને એક હસ્ત શિર ઉપર કમ્પી ર્ હે છે;
યુવાનનાં નયન અર્ધક ઉઘડે છે,
ને નેત્ર એ ગળગળાં સુખથી બને છે.

કાંઇ નવો રસ ત્રણે દિલ એ પીએ છે!
કાંઇ નવા રસ મહીં હૃદયો ગળે છે!
ઘેરાં થતાં નયનને પ્રિય હસ્ત દાબે!
ને ધ્રૂજતા હૃદયને દિલ પ્રેમી ચાંપે!

કલાપીનો કેકારવ/૧૭૯