હ્રદયનો વૈદ્ય મ્હારો તું ! હ્રદય રાજી દરદ તો શું?
મને આ તાવ સારો છે! મધુરી હૂંફવાળો છે!
જ્વરથી જોઈ શકાય છે ત્હારું હૈયું! પ્રાણ;
બીજી કોઈ સ્થિતિ નહીં, જ્વર તે મીઠી લ્હાણ!
અરે! એ લ્હાણ કાં ખોવી? મને તો ભાવતી એવી!
કટુ કાં ઔષધી લેવી? મળે છે જો મધુરી કૈં!
દિલબૂટી તુજથી ઝરે કુળા રસની ધાર!
જોવું જો કૈં પારખું તો મુખ દર્પણ ધાર!
મને એ મ્હોં અતિ વ્હાલું, ગરીબ મૃદુ ને ફિકરવાળું!
અહીં અહીં આવ ચુમ્બી લઉં! હવે પગ ચાંપતા થાકી!
સ્મિત મુખ છે પ્રિય મુજને, શું ના પ્રિય તુજ હોય?
ચિન્તાગ્રસ્ત પરન્તુ આ તુજ મુખ કેવું સ્હોય?
મને મ્હોં એ વધુ વ્હાલું! કંઈ તેમાં નવું પ્યારૂં!
અહાહા! ગોળ ગોરૂં એ જરા શરમાઈને નમતું!
એ મુખ પાસે હોય તો મીઠું શું નવ હોય?
તાવ હોય કે કાંઈ હો જે હો તે છો હોય!
પ્રિયે! મુખ એ હસે છે હા! ગયો જ્વર ક્યાંય ઉડી આ!
અહીં તું આવ આલિંગું! નયન મૃગ શાં મીચે છે શું?
૧૭-૪-૯૬
આકાશને
અહો કૈં ખેંચાણો તુજ ઉદરમાં આથડી રહ્યાં,
વલોવાતા ગોળા ગણતરી વિનાના ઘૂમી રહ્યા;
ફર્યા એ કૈં કોશો અગણિત ફરીને લય થશે,
હતા જે સ્થાને ત્યાં ફરી નવ અડ્યા વા ન અડશે!
અહો! ન્હાના ન્હાના ટમટમ થતા દૂર દિસતા,
અને ન્હાની ન્હાની ગૂંથણી ઝુમખાંની ગૂંથી રહ્યા;
પરંતુ પાસેથી કદ કદિ મપાઈ નવ શકે,
અને કલ્પી તેનાં મનુ નવ કદી અન્તર શકે!
