પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૩૭

'બહુ વેળા દુ:ખો સ્હેતાં ફાટી આ દિલ છે ગયું;
'ભલે ત્હોયે પડો ગાઢાં ઉખેળું તુજ પાસ હું.'

છૂટા ન શબ્દો પણ એ થતા'તા,
ખંડેરમાં એ નયનો ફરે હજુ;
મ્હારી ય ત્યાં દૃષ્ટિ જરાક સ્તંભી,
એ સ્થાન કૈં ગમ્ભીર ભાસતું હતું.

તૂટેલ જુના ગૃહની નિશાની,
ગાઢાં તરુ, નાજુક એક વ્હેળું;
ભાસ્યું મને સ્થાનક ભૂતનું એ,
કે છૂપવા ઠોઠ નિશાળિયાનું,

ટટ્ટાર કિન્તુ થઈ એ ક્ષણમાં ફરીથી
નિ:શ્વાસ એક લઈ દીર્ઘ મને કહ્યું આ :-
'રે મહેરબાન! નકી મૃત્યુ ભલાનું વ્હેલું:
'ને શુષ્કને સળગવા બહુ કાલ લાંબો!

'આ નેત્ર કૈં નિરખતાં અહીં આસપાસ,
'જેનું કશું નયન જોઇ શકે ન તહારાં;
'આ સ્થાનમાં સમયના પલટા કંઇ છે,
'રે! સ્થૂલ ભૂમિ પણ કૈં પલટા સહેતી!

'રે ભાઈ! આખર બધાંય મરી જવાનાં,
'લેતું ન મૃત્યુ વળી આપણ એકલાંને!
'જે જે પદાર્થ પર પ્રેમ જનો કરે છે,
'તે તે પદાર્થ પણ તે જન સાથ જાતા!

'તે વ્હાલની અગર ચીજ ફરી જતી સૌ,
'વીતેલની પ્રીતિ તણું ફરતું બધું એ;
'હા! તુર્ત સુન્દર સહુ ય કુરૂપ થાતું!
'વીતેલની રહી શકે ન નિશાની એ કો!

"બાલાં' કરી મુજ હતી ભાગિની સમી કો!
'તેનું જ આ ગૃહ, અહો! મુજ આશરો કો!
'મ્હારો જ ના : પણ ગરીબ સહુયનો આ
'તૂટી પડ્યો કંઇક વર્ષથી આશરો છે.

કલાપીનો કેકારવ/૧૯૦