પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૩૮

'એ બ્હેન! બ્હેન હતી ના મુજને જહાંમાં,
'એ બ્હેન! કિન્તુ મુજને પ્રભુએ ધરી'તી,
'મ્હારા પડોશ મહીં પુષ્પ હતું ખીલ્યું એ,
'પંપાળવા હ્રદયને જ હતું ઉગેલું,

'એનું હશે મુખ નહીં બહુ બોલ બોલ્યું,
'થોડા જ શબ્દ પણ બિન્દુ બધાં સુધાનાં,
'એ શાન્ત આદ્ર ભગિની સરખી નિગાહે
'કોને કર્યું નવ હશે ઉપકાર ગાતું ?

'મ્હારા પછી જગતમાં જનમી હતી એ,
'પાછી જતાં મગર પ્હેલ કરી જ ચાલી;
'મ્હારે ગૃહે બચપણે રમનાર બ્હેની
'આંહીં હતી, તહીંય બાલક એ હજુ છે.

'મ્હારા ગૃહે! સમય એ પણ યાદ આવે!
'બાલાં તણું પ્રિય હતું મુજ ઝૂપડું એ;
'એનું અને મુજ હતું ગૃહ સાંકળેલું
'કો પ્રેમથી વળી સમાન અનુભવોથી.

'માતા મને ત્યજી ગઈ મુજ જન્મ થાતાં,
'એ દૂધ વત્સલ ન પામી શકેલ હું છું;
'બોજો પડ્યો મુજ પિતાશિર એ વહીને
'થાકી ગયેલ ઉર મૃત્યુ મહીં વિરામ્યું.

'બાલાં તણા વડીલ બન્ધુ સહે રહ્યો હું,
'એનાં ય માત વળી તાત રહ્યાં હતાં ના;
'કેવાં હતાં હ્રદય એ કુમળાં બનેલાં!
'કેવાં સદા મધુર સ્વપ્ન મહીં રહેલાં!

જે સર્વને જગતમાં નવ તે મને છે'!
જે ના મને વળી તને ય રહ્યું નહીં એ'!

'એવી જ નિત્ય કંઇ વાત અમે કરીને
'ના જાણતાં હ્રદયમાં ગળતું હતું શું!

જે અન્યને જગતમાં નવ તે મને છે'!
'એ લાગણી ઉપર વિશ્વ બધું ફરે આ;

કલાપીનો કેકારવ/૧૯૧