પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૪૪

'તોફાન માટે ઘરડાં થતાં વા,
'રાખ્યું હતું કોસિર કૈં, કરી જે.

'વળી વધ્યું બાલક એક ત્યારે
'કાંઇ વધારે તકલીફ દેવા;
'શ્રીમાનનાં ઇચ્છિત બાલકો તો
'ગરીબને દર્દ સમાં બને છે.

'પંખી ચુગે ટેકરીઓ ભમીને
'દાણા પડ્યા છે વિખરાઈ આંહીં;
'તેવાં જ ટોળાં કણબી તણાં કૈં
'અહીં તહીં પેટ ભરી રહ્યાં'તાં.

'પરન્તુ જેનું ગૃહ પૂર્ણતામાં
'ભર્યું હતું આજ સુધી સદા એ,
'ના જ્યાં હતી ભાવિ તણી ય ચિન્તા,
'અસહ્ય તેને પલટો થયો આ.

'પટેલદ્વારે ઉભી સુસ્ત આ તો
'આનન્દ દેનાર દુવા ય ગાતો;
'જૂનો હવે હર્ષ ન કિન્તુ પામી
'ચાલ્યો જતો ખેતરમાં ભમન્તો.

'ઊંડા કુવામાં નવ કોસ ખેડી
નાસી જતો ગામ મહીં કદી તો;
'ટૂંકા હતા જે દિવસો ઉન્હાળે
'બન્યા હતા દીર્ઘ હવે શિયાળે.

'તેના હવે હર્ષ બધા ય ડૂબી
'હૈયા મહીં ના રસ પૂરતા'તા;
'ટેવાયલું હર્ષ મહીં રહેવા
'તે હર્ષ જાતાં અરધું મરે છે.

'રીસાળ ધીમે ઉર એ થતું'તું,
'કઠોરતા બાલક સાથ આવી :
રમાડતો બાલકને કદી તો
'તેમાંય કૈં ક્રૂર જ ભાસતું'તુ.

કલાપીનો કેકારવ/૧૯૭