પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૪૫

'એ બાપડાં બાલકનાં મુખોને
'બાલાં બિચારી શકતી ન જોઇ;
'તેણે મને આમ રડી કહ્યું'તું :-
' 'એ' હાસ્ય જોઇ મરતી જળી 'હું' !'

અહીં સુધી કહી પાછો ડોસો એ અટક્યો જરા,
બાગનાં વૃક્ષની સામે જોઇ શાન્ત વધ્યો ફરી:

'અહીં મધ્યાહ્ને આ જગત સઘળું ગાઢ સુખમાં
'દિસે લેતું ઝોકાં, સહુ ગમ બધું શાન્ત સરખું;
'દિસે છે અત્યારે જગત પર આરામની ઘડી,
'અને ના સૂતું તે રમણીય બધું હર્ષમય છે.

'અહીં જન્તુટોળાં ગણ ગણ ઉડે વૃક્ષવિટપે
'બધાં એ શાન્તિથી મધુર સુરીલો મેળ રચતાં,
'અરે! ત્યારે કાં આ ગમગીન રહે વૃદ્ધ નયનો?
'ઘટે ના આ દેવાં રુદન કરવા આપણ ઉરો.

'ઘટે વ્હોરી લેવી નહિ જ નબળાઇ જન તણી
'ગયાં સ્વર્ગે તેનાં દરદ બહુ જૂનાં સ્મરી સ્મરી;
'મરેલાંનાં સત્યો મરણ સુધી ના ના મળી શકે,
'અને રાહો જોવી વધુ પણ કશું ના થઈ શકે.

'પ્રભુના આરામો ઉપર નયનો બન્ધ કરતાં
'ઘટે ન્હાની વાતો ઉપર નવ આંસુ ટપકવાં;
'અહીં ઘોળી કાંઈ દુ:ખમય વિચારો હ્રદયમાં
'અરેરે! શાને કૈં દખલ કરવી આ કુદરતે?

'અંજલિ ગમગીનીની સદા એ અરપ્યા થકી
'પ્રભુની પામવા પ્રીતિ બિન્દુ હર્ષ તણું વધુ."

એ બોલ એ વૃદ્ધ મુખે ગભીરી
કૈં શાન્તિ, કૈં હર્ષ સ્ફુરાવતા'તા;
એવું હતું કૈં નરમાશવાળું
ચહેરા મહીં એ વિલસી રહેલું.

ભૂલી ઘડી વાત ગયો જ હું એ
કૈં વાત બીજી જ કરી ઘડીક;

કલાપીનો કેકારવ/૧૯૮