પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૪૬

એ વૃદ્ધ મ્હોંને નિરખી રહેતાં
તૃપ્તિ નવી કૈં ઉર પામતું આ.

એ બાઈની વાત પરન્તુ તુર્ત
જાગી ઉઠી આ ઉરમાં ફરીથી;
સ્નેહી તણી વાત ન હોય જાણે
તેવો થયો હું સુણવા અધીરો.

વિનન્તી મેં કરી તેથી, ડોસાએ સ્મિત મિષ્ટથી
રામનું નામ લઈને, વાત તુર્ત શરૂ કરી:-

'એવી રીતે આ દિવસો સુધી એ
'બાલાં હતી શાન્તિ મહીં રહી જ્યાં,
'તે આ ગૃહે તે સમયે ફરીથી
'હું દૂર દેશો થકી આવતો'તો.

'આ વૃક્ષને દૂર થકી નિહાળી
'આનન્દ ના આ ઉરમાં સમાતો;
'ઉતાવળે મેં પગલાં ભરીને
'ધીમે લઈ આ ખડકી ઉઘાડી.

પરન્તુ એ બ્હેન કને ઉભો તો
'એ તો રહી ચૂપ જ જોઇ હુંને!
'મ્હોં ફેરવી દેઈ પછી નિમાણું
'રોઈ પડી બાપડી એ અરેરે!

'બેસી ગઈ એ મુજ પાદ પાસે,
'શું આ થતું'તું, સમજ્યો નહીં હું;
'ઊઠી પછી આખર નામ મ્હારૂં
'કેવું કંઇ બોલી હતી અધૂરું!

'જાણે હતાં એ ઉરમાં હજારો
'દર્દો ભરેલાં ન સહાય એવાં;
'જાણે હતું કોઇ ન પાસ એને
'એવાં દુ:ખોમાં કંઇ વાત ક્હેવા.

'એ નેત્રનો સ્નેહ દુ:ખે જળેલો.
'પ્હાડો સમી આફતથી ગળેલો;

કલાપીનો કેકારવ/૧૯૯