પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૪૮

' 'છેલ્લી ય મ્હારી પણ ભેટ લેવા
' 'કઠિન હૈયું ન કરી શક્યા એ,
' 'મને ગયા એમ જ એ ત્યજીને,
' 'કાંઈ પછી ના ખબરે મળ્યા છે.

' 'એને હશે બીક ઉરે, અરેરે !
' 'કે હું ય લેઈ મુજ બાલકોને !
' 'એની સહે ઉજ્ર્ કરી જઈને
' 'પહાડો મહીં ક્યાંઈ મરી જઈશ.'

'કહ્યું મને અશ્રુ ભરી ભરી સૌ
'એ અશ્રુ માંહીં જ રહી વિરામી;
'ચીરા બધા એ ઉરના નિહાળી
'ત્રોફાઈ મ્હારૂં ઉર આ જતું'તું.

'હું તો ન નેત્રે ઉંચકી શક્યો આ,
'દાબ્યાં હતાં અશ્રુ કઠોર યત્ને;
'કિન્તુ પછી શાંત થયો સુણીને
'આશાની વાતો કંઈ એ જ મ્હોંથી.

'થોડી જ વેળા મહીં ત્યાં વધારે
'વિચાર આશામય કૈં ઉઠ્યા'તા;
'શ્રદ્ધાલુ બાઈ ચડી એ વિચારે
'હર્ષાશ્રુમાં ડૂબતી દિસતી'તી.

'જૂદાં પડ્યાં તુર્ત અમે પછી તો,
'એ તો રહી ત્યાં ગૃહકાર્યમાં કૈં;
'મને હજુ પૂર્ણ જ સાંભરે છે,
'આવી હતી વાડ સુધી અહીં એ.

'ને હું જતાં દૂર ફરી પુકારી
'આનન્દથી આશિષ આપતી'તી;
'કેવી થઈ'તી સુખણી ફરી એ
'જ્યારે બની એ જલપૂર્ણ નેત્રે!

'વસન્તના એ દિવસો હતા, ને
'હું તો ગયો દૂર ફરી ભમન્તો

કલાપીનો કેકારવ/૨૦૧