પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૪૯

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

'છાયા મહીં ને તડકા મહીં એ
'કૈં એકલા આ પગ ચાલતા'તા.

'ક્યારે થતાં'તાં ઝરણાં સખાઓ,
'ક્યાં ઝાંઝવાંઓ રણ અર્પતાં'તાં;
'મ્હારા વિચારો સુખ કે દુ:ખોમાં
'પ્રસંગ સાથે ફરતા હતા કૈં,

'જ્યારે થયાં પૂર્ણ દુકાળયુદ્ધો,
'જ્યારે નવા મેઘ ચડ્યા અકાશે,
'ત્યારે ફરી આ ગૃહની ભણી હું
'કૈં માસ વીત્યા પછી આવતો'તો.

'નીલં હતાં ઘાસ નવાં જ ફૂટ્યાં,
'તાજાં બની કૈં ઝરણાં ફૂટ્યાં,
ગાતી હતી વાંસળીઓ ફરીથી,
'આશ્ચર્ય જેવી દુનિયા બની'તી.

'દ્વારે ઉભી અન્દર મેં નિહાળ્યું,
'બાલાં હતી ના ગૃહમાં જણાયું;
'ત્યારે હતો પથ્થર બાગનો આ,
'બેઠો તહીં રાહ નિહાળતો હું.

'ગુચ્છા ફુલોની લટકી રહ્યાં'તા,
'લતા હતી વૃક્ષ પરે ચડેલી;
'કિન્તુ બધા ચોક પરે અહીં ત્યાં
'કુતેલી ને દર્ભ હતાં ઉગેલાં.

'એ સ્વચ્છતા ખોઈ હતી બગીચે,
'ચૂકેલ પર્ણો વિખરી પડ્યાં'તાં;
'ત્યાં ડોકિયાં કાંકિડીઓ કરીને
'આનન્દથી ચોગમ દોડતી'તી.

'હોલો સુખે ઘૂઘવતો હતો ત્યા
'મોળો કરી એ નળિયાં મહીંથી;
'જે પુષ્પ સંભાળથી ઉગતાં, તે
'ઢળ્યાં હતાં સૌ કરમાઈ નીચે.

કલાપીનો કેકારવ/૨૦૨