પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૫૦

'ઘેટાં તણી ઊન કમાડ પાસે
'ચોંટી રહી'તી વળી ઉડતી'તી;
'ત્યાં છેક એ ઊમર પાસ બેસી
' 'લેતાં વિસામો નકી રાત્રિએ તે.

'બાલાનું એ બાલક ઓરડીમાં
'રોતું હતું ચીસ કરી કરીને;
'વાયુ સમું બૂમ કરી બિચારૂં
'પોતાની મેળે થઈ શાન્ત સૂતું.

'બેઠો ઘડી ને ફરતો ઘડી હું,
'ઉદાસ કિન્તુ સહુ ભાસતું'તું;
'ગમી તણી છાય હજાર હયે
'છાઈ અને યત્નથી ના જતી'તી.

'મ્હારો તહીં કોઇ પિછાનવાળો
'મ્હારી કને આવી ઘડીક ઊભો;
'બાલાં તણી વાત કરી કહ્યું, કે
'એ તો હવે કૈં રઝળ્યા કરે છે.

'ઉદાસ ચિન્તામય કાળજાથી
'કલાક બે ચાર તહીં જ બેઠો;
'સન્ધ્યા ઢળી, રાત્રિ પડી જતાં એ
'બાલાં તણાં ના પગલાં સુણ્યાં મેં.

'અન્ધાર જ્યારે સહુ પાસ વ્યાપ્યો,
'અન્તે દીઠી આવતી બાઈને મેં;
'રે રે ફર્યું એ મુખડું હતું કૈં
'ને એ હતાં ગાત્ર સૂકેલ સર્વે.

'જોઇ મને તુર્ત જ પાસ આવી,
'લાગી મને દ્વારા ઉઘાડી કહેવા :-
'રોકાઈ ર્-હેવું તુજને પડ્યું કૈં
'રે ભાઈ! તે તું કરજે ક્ષમા હો!

'પરન્તુ હું તો બહુ એ દિનોથી
'અહીં તહીં કૈં ભટક્યા કરૂં છું;

કલાપીનો કેકારવ/૨૦૩