પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૫૩

'આશા ય દેવા હજુ હું ઉભો'તો,
'તેને હતી જે ઉપયોગની ના.

         * * *
'પાછો ફર્યો હું ગૃહની ભણી આ
'થોડા દિનો આંહીં તહીં ભમીને;
'ના જાણતા કૈં જ વધુ હતી એ,
'હતી છતાં શોધ મહીં ભમન્તી.

ક્યાં એ હશે એ જીવતો હજી તો
'ના જાણતી કે જીવતો હશે એ,
'એ જો હશે ક્યાંય મરી ગયેલો,
'ના જાણતી કે ગુજરી ગયો છે.

'એ પૂર અશ્રુ તણું ખાળતાં તો
'જેવી હતી તેવી જ ભાસતી એ;
'જોઇ છતાં એ ગૃહને ન હું કાં
'જાણી શકું પૂર્ણ જ ફેરફાર ?!

'વાડી તણું જંગલ એ બન્યું'તું
'દહાડે ય મેંઢાં ચરતાં હતાં ત્યાં;
'ત્યાં દિવસે ઘૂવડ શાન્ત બેસી
'એ અન્ધ નેત્રો ચમકાવતું'તું.

'દૌર્બલ્યની એ ગૃહમાં નિશાની
'ગઈ હતી સૌ પથરાઈ જ્યાં ત્યાં;
'વ્યવસ્થ કાંઇ જ રહ્યું હતું ના,
'ને છો બધી ઊંદર ખોદતા'તા

'એનો પતિ ડાંગ ખૂણા મહીં જે
'જ્યાં રાખતો ત્યાં જ હતી પડેલી;
'જે ખીંટીએ પાઘડી ટાંગતો તે
'ટીંગાયલી ત્યાં જ હતી રહેલી.

'શીખ્યું હતું બાલક મા કનેથી
'નિ:શ્વાસ લેવા રમતાં સૂતાં વા;
'એનાં હતાં અંગ ગળેલ સર્વે
'ને દી બધો એ કરતું રડ્યા કૈં.

કલાપીનો કેકારવ/૨૦૬