અત્યારે એ મુખ નયનની આગળે એ તરે છે,
ઓહો ! કેવું દુ:ખમય છતાં શાન્તિમાં વાસ એનો !
રે ! અત્યારે પગ ડગુડગુ ચાલતા એ હશે શું !
કે કૈલાસે પ્રભુપદ કને શાન્તિમાં મ્હાલતા શું !
જ્યાં હો ત્યાં હો! પણ સુખી હશે શાન્ત આત્મા નકી એ,
જ્યાં હો ત્યાં હો ! પણ હ્રદય કૈં બોધ દેતું હશે એ;
શ્રીમાનોને ગરીબ દિલની વારતા શીખવીને,
જ્યાં હો ત્યાં હો ! પણ પ્રભુ કને દોરતું કૈં હશે એ.
૨૯-૪-’૯૬
ગુનેહગાર
દાવો:
'ગુનેહગારે કદમ તારે ઝુકાવ્યું શિર છે દિલબર!
'અરે! ખંજર દીધું કરમાં છતાં ના ઘા હજુ કાં કર?
'ગુનાહ પર શી રહમ? માશૂક! કતલ કર એ હુકમ હકનો!
'ડરે તો દે મને ખંજર, ઝબેહ આ દિલ કરૂં હું તો.
'ઉગામે ના, ન ફેંકી દે! ન થા ગુલ, યા ન થા કાંટો!
'ન માફી દે, જખમ ના દે! રડી શું આમ આંસુ દે?
'દયા છે તો ન કાં પ્રીતિ? ન કૈં તો શું ન ઇન્ સાફે?
'અરેરે! ક્રૂર માયાળુ! મને ઇન્ સાફ કે દિલ દે.
'ન છે કૈં વસ્લનો દાવો! કતલ કર એ મને લ્હાવો!
'અદલ કર યા ફઝલ કર તું, કંઈ તો ફેંસલો દેવો!'
ઉત્તર:
'કરૂં શું હું? અયે ઝાલિમ! અરે! ત્હારૂં જ આ ખંજર!
'ખરે દિલ આ હુલાવ્યું તે અહોહો! આ જ ખંજર!
'અરેરે! દર્દ એ, દિલબર! હું જાણું છું, હું જાણું છું!
'વળી ત્હારી જ આ ગરદન જહીં હું બાઝતી હરદમ!
'કતલ થઈ છું! કતલ કરીને કતલ ફરી થાઉં શું? દિલબર!
'અરે! જો હોંશ એવી તો કતલ કર, આ રહ્યું ખંજર!
'વળી ખંજર શે ફેંકી દઉં? હતું તે એક દિન સીને!
'પડે નીચે બને ટુકડા! ગયો છે તું! ન ખોઉં તે!
