પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૬૫

ન્હાનું બચ્ચું રમત કરતાં ચીસ પાડે અજાણ્યે,
શું જાણે ક ફડફડી ઉઠે માતનો જીવ ત્યારે?
તું તો મ્હોટો પણ જરૂર કૈં બાલબુદ્ધિ રહી છે,
ત્‍હારી માતા તુજ વિણ દુઃખી - કેમ જાણી શકે એ?

શું એ ત્‍હારૂં હૃદય કુમળું કોઈ કન્યા મહીં છે?
આ ડોશીને હૃદય તુજ શું, ભાઈ! ભૂલી ગયું છે?
બાળ્યું મ્હારૂં હૃદય બહુ એ, ભાઈ! બૂરા વિચારે,
મ્હારૂં હૈયું તુજ શિર નહીં દોષ એ કો દી ઢોળે.

વ્હાલા! ત્‍હારૂં મુજ સમ હશે દગ્ધ હૈયું કદાપિ!
ના વિસામો તુજ હૃદયને, બાપલા! કૈં કદાપિ!
લક્ષ્મી, કીર્તિ, પ્રણય, સહુની વ્યર્થ આશા થઈ શું?
ગાંડોઘેલો થઈ ભટકતો જંગલે તું હશે શું?

એવો ત્‍હોયે ડરીશ કદિ ના માતની ઝુંપડીથી,
કાલોઘેલો નિરખીશ તને, બાપુ! હું આંસુડાંથી;
આ મ્હોટાઈ જગતની મને કાંઈ વ્હાલી નથી હો!
મ્હારાં ઘેલાં મુજ હૃદયને ડાહ્યલાંથી વધુ, હો!

જે ઘંટીને દળી દળી તને પોષતી હેતથી હું,
ન્હાના ત્‍હારા સહુ જ કજિયા પૂરતી કોડથી હું;
હોંશે ઘંટી દળીશ ફરી તે જોઈ મ્હોં, બાપ ત્‍હારૂં,
જ્યાં સુધી હું શિથિલ મુજ આ દેહમાં જીવ ધારૂં.

ત્‍હારી માની તુજ જિગરમાં રાખજે ના દયા તું,
ત્‍હારી માની ગરીબ સ્થિતિને માનજે ના દુઃખી તું;
ત્‍હારૂં માગ્યું દઈશ સઘળું ઘંટી એ વેચી નાખી,
ર્‍હેજે તું તો જ્યમ ઠીક પડે આળસુ તેમ, ભાઈ!

રે રે બાપુ! તુજ બૂમ સૂણે કેદની શું દિવાલો?
કે કોઈથી જખમી થઈને એકલો, ભાઈ સૂતો?
કે ફેંકાયો વન મહીં દૂરે સિંહની કો ગુફામાં?
શું એ હાડો વિખરી પડી સૌ શ્વાસ લેતાં હશે ના?

કે સિન્ધુમાં, ગરક જ થયો સોબતી સર્વ સાથે?
જ્યાંથી કાંઈ ખબર કદિ એ પાઠવી ના શકાયે!

કલાપીનો કેકારવ/૨૧૮