મ્હેં પૂતળીના જાદુને કો જાણનારૂં જાણશે !
ખામી નઝર આવે નહીં ! એ દેખનારો બાવરો !
'હા હાય હાહા ! હાય હા હા !' એ પુકારૂં હું ભલે !
એમાં મને માની મજા તો એ મજા લે બાવરો!
કૈં પૂછનારો બાવરો ! કૈં બોલનારો બાવરો!
આ 'હાય' પુકારી રહ્યો તે બાવરો, હું બાવરો!
૨૩-૬-૧૮૯૬
મૃત પુત્રી લાલાંની છબી દ્રષ્ટિથી દૂર કરી
લાલાંની એ છબી સમયથી છેક ભૂંસાઈ જાતાં
દૃષ્ટિ બ્હારે રુદન કરતાં મૂકવી યોગ્ય લાગી;
ક્યાં મૂકું તે સમજણ પડી કાંઈ એ ના ઘડી તો!
શું એ માટે મુજ ગૃહ મહીં સ્થાન એકે રહ્યું ના?
એ યાચે છે મુજ કર કને સ્થાનની યોગ્યતાને,
આંહી ? ત્યાં ? ક્યાં ? સમજણ પડી કાંઈએ ના અરેરે!
'બાલુ !' એવો મુજ મુખ થકી નિકળ્યો શબ્દ અન્તે,
બાલુ આવ્યો મુખ હાસવતો, જોઈ તેને રહ્યો હું.
'બાલુ ! દે આ પ્રિય છબી જઈ દેવીના હસ્ત માંહીં,'
એ બોલ્યો હું, છબી થઈ ગઈ દ્રષ્ટિથી દૂર ક્યાંએ;
દોડી જાતા તડતડ થતા બાલુના પાદ સુણ્યા,
થોડી વેળા ગત થઈ અને શાન્ત પાછું થયું સૌ.
થોડી વેળા ગત થઈ વલી બાલુને સાંભળ્યો મેં,
'બાપુ' એવું કહી મુજ કને દોડાતો આવી ઉભો;
'ચિઠ્ઠી છે આ', કહી ઝટ ગયો દોડતો બ્હાર એ તો,
શું જાણે, એ અમ હ્રદયની વાત શું આ હશે તે ?
ચિઠ્ઠી વાંચી, અરર દુઃખ કૈં વ્હાલીને છે થયેલું,
એ જાણે કે મુજ હ્રદયમાં કાંઈ વૈરાગ્ય આવ્યો;
