તુજ દિલ બળે,
દુખડાં ઉપડે,
પિયુ એ ત્યજીને કદી દૂર પળે,
જગમાં નવ કોઈ સહાય રહે,
અહ ! તો પણ ના રડજે તું, પ્રિયે!
તુજ ભાઈની ઝૂંપલડી સ્મરજે!
રમણિ ! રમણિ !
ભગિની ! ભગિની !
મુજ ઝૂંપડીમાં સુખ સૌ મળશે,
દુઃખડાં તુજ જ્યાં સુણનાર વસે;
પ્રભુ રાજી રહો તુજ પ્રેમ પરે, બહુ
માણ અનંત યુગો તું પ્રિયે!
વ્હાલીને નિમંત્રણ
હતી ન્હાની વાડી તુજ મુજ કને કૈં વિહરવા,
દિવાલો મ્હોટી કૈં હતી વળી તહીં વાડ કરવા;
હતી ના ઇચ્છા કૈં મુજ મન મહીં ફાળ ભરવા,
અને એ સીમાની ઉપર પગલું એક ધરવા.
દિવાલો મ્હોટી સૌ પણ તૂટી પડે છે પલ મહીં,
અને ઇચ્છાઓ એ કદિ પલ મહીં જાય બદલી!
હતું મીઠું તે એ કટુ પણ બને છે ક્ષણ મહીં!
પ્રભુની લીલા! હા! કુદરત તણો પાર જ નહીં!
સૂતો'તો હું તે દી પ્રિય ચમનના પલ્લવ કને,
હતી ધીમી લ્હેરી અનિલ તણી ત્યારે વહી જતી;
હતી છાયા શીળી વિપુલ દ્રુમની હું ઉપર ત્યાં,
હતી શાન્તિઃ શાન્તિ વળી હૃદયમાં એક કવિતા.
હતું વીણા ત્હારૂં દૂરથી સ્વર દૈવી જગવતું,
હતું તેથી મ્હારા હૃદયરસનું પોષણ થતું;
હતાં ન્હાનાં પક્ષી કિલકિલ રમન્તાં મુજ કને,
અને હસ્તીબચ્ચું પવન કરતું'તું વ્યજનથી.
તહીં સૂણ્યો કોઈ મધુર સ્વર ચંડોલ સરખો,
અહા! જાગી ઊઠયું વળી સ્થિર થયું છેક ઉર આ;
વહી વાયુની ત્યાં ઝપટભેર થંડી લહરી કો,
પડી સૌ દિવાલો! ગિરિવર ચડ્યો એક નઝરે!
