પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૧૫

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

તહીં ઊંચી ટોચે ઝળહળ થતું કાંઈ નિરખ્યું;
હતું તે ન્હાનું કૈં વીજળી અથવા ચન્દ્ર સરખું;
પ્રિયે! તેને જોતાં જિગર મુજ લાગ્યું ધડકવા,
પ્રિયે! તેનો મીઠો ઊતરી સ્વર ચાલ્યો જિગરમાં.

અરે! આ શું? આ શું? ગિરિવર અને આ વન નવું!
અરે! આ તે શાનું તહીં વળી દિસે દિવ્ય ભડકું?
હશે જુદું શું આ નવીન મુજ વ્હાલા ચમનથી?
હશે કેવું મીઠું જગત કદિ મેં જે નવ દીઠું?

પ્રિયે! મેં તો ઇચ્છ્યું મુજ હૃદયને પાંખ મળવા,
પ્રિયે! મેં તો ઇચ્છ્યું ગિરિ ઉપર ત્યાં દૂર ચડવા;
મને ત્યાં શૃંગેથી મધુર સ્વર એ સાદ કરતો,
અને એ સંગીતે હૃદય મુજ આખું ય ભરતો.

અરે! કિન્તુ દીઠું વિકટ રણ વચ્ચે સળગતું,
તહીં ઊંચા મ્હોટા ફરરફર વંટોળ ચડતા;
તહીં ઊંચે નીચે ધરણી પર દાવાનલ બળે,
તહીં રેતીનાં તો પડ ઉપર મ્હોટાં પડ ચડે.

અરે! ના પાંખોને ક્યમ ઉડી જવું સુન્દર સ્થલે?
નિરાશા આવી ને મમ હૃદય અશ્રુમય બને!
સુણ્યું ત્યાં તો મેં કૈં અતિ કરુણ ને દિવ્ય રડવું,
અને ઉશ્કેરાયું જિગર કરવા સાહસ નવું.

અહા હા હા! કેવો અનિલ ફરક્યો કો નવીન ત્યાં!
ઉગેલી સોનેરી નવીન મુજ પાંખો ફડફડે!
ફુલેલા હૈયામાં મધુર નવી હોંશો છલકતી,
અને મ્હારી આંખો અજબ સુખભીની મલપતી!

થઈ પ્‍હોળી પાંખો નભ તરફ ઊડ્યા અવયવો,
અને ચાલ્યો ઊંચે ઘરર ઘુઘવાટો હું કરતો;
તળેટીમાં જોયાં વિપુઅલ રઢિયાળાં તરુવરો,
રમન્તાં નાચન્તાં વિમલ જલનાં કૈંક ઝરણો.

પડી દૃષ્ટિ ક્યાં ને કહીં વળી ન દૃષ્ટિ પડી શકી,
અહો! ત્યાં તો શૃંગે મુજ પદ અડ્યા બે ક્ષણ મહીં;

કલાપીનો કેકારવ/૨૬૮