પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૧૬

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

અહા! એ દૈવી મોં મમ નયન પાસે ઝૂકી રહ્યું,
અને એક કન્યાનું મુજ પદ ભણી કૈં શિર નમ્યું!

સમાઈ જાતી એ મમ હૃદયનાં સૌ પડ મહીં,
અહા! લેપી દેતી મમ અવયવે અમૃત નકી!
મને આલિંગી એ રુદન કરતી ને હિબકતી!
પ્રિયે! હું તો તેનું મધુર મુખડું જોઈ જ રહ્યો!

અહો! તેની પાંખો મુજ અવયવો ચાંપતી હતી,
અહો! તેનાં અશ્રુ મુજ અધરથી મેં ચૂમી લીધાં;
ગળ્યાં બન્ને હૈયાં લથબથ થઈને વહી વહી,
ઘડાયેલી એ તો મુજ હૃદય માટે જ પ્રતિમા.

કહ્યું તેણેઃ 'આજે મુજ હૃદયનું વાંછિત મળ્યું!'
કહ્યું મેં, 'ઓ વ્હાલી! મુજ હૃદય આ સાર્થક થયું!'
ગુલાબી એ ગાલે નવીન સ્મિત મીઠું ફરકતું,
હતું મ્હારૂં હૈયું નવીન રસમાં કૈં ધડકતું.

'અરે વ્હાલા! અરે વ્હાલા!' ત્યાં એવું રડવું સુણ્યું!
પડેલી બાગની એ સૌ દિવાલો થકી ઊઠતું.

સુણી ત્‍હારૂં રોવું રડી રડી વદી હા! રમણી એ,
'અરે પ્રીતિ કો દી અહિત પ્રણયીનું નહિ કરે;'
લવી એવું એ તો ઢળી પડી અને મૂર્ચ્છિત થઈ,
અને હું તો જીવ્યો તુજ હૃદયની લ્હાય સુણવા!

કરૂં છું હું યત્નો તુજ તરફ પાછો ઉડી જવા,
છતાં એ ઇચ્છું ત્યાં શિથિલ થઈ પાંખો ખરી પડે!
ફરી શુદ્ધિ દેવા મુજ રમણીને યત્ન કરતાં
ચીરાતું આ હૈયું, અરર! મૃદુ ત્‍હારા રુદનથી!

પ્રિયે! મેં તો ઇચ્છ્યું તુજ હૃદયને પાંખ મળવા,
પ્રિયે! હું ઇચ્છું છું ગિરિ ઉપર તુંને લઈ જવા;
સુનેરી પીછાંથી નવીન તુજ જો પાંખ ચળકે,
અને એ પાંખોમાં પવન સરખું તો બલ દિસે!

વળી જો ને વ્હાલી! ગિરિ પણ ડગે આ રુદનથી!
ધીમે ધીમે ચાલી તુજ શિર પરે એ ઝુમી રહ્યો!

કલાપીનો કેકારવ/૨૬૯