પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૨૮

અમોને સ્પર્શન્તાં અરર! પણ ખારાશ મળશે,
અમોને સ્પર્શન્તાં ઉદધિ સઘળો આ કટુ બને;
અમોને સ્પર્શન્તાં નવીન કંઈ આશા ઉઘડશે,
અને આ સિન્ધુમાં પછી રસ રહેશે નહિ કશો.

સાંભળી બોલ હું એવા આશ્ચર્યે ડૂબતો હતો;
અને એ મોતીડાં દૈવી ચાંપી મેં ઉરથી દીધાં.

હા હા! અરે! ઉદધિમાં પણ શું થયું આ?
તેજપ્રવાહ વહતો જલમાં નવીન!
તે તેજ ના જલધિનું પણ કોઈ અન્ય,
જે જ્યોતિથી નયન આ મુજ બંધ થાય.

મૂર્છામાં ઢળતો'તો હું ઘેરાતાં નયનો હતાં;
સુણ્યા કૈં સ્વપ્નમાં શબ્દો, જ્યોતિથી વહતા હતા.

રે માનવી! સ્થિર થવું તુજને ઘટે ના,
રે માનવી! સ્થિર થઈ ન શકીશ તું તો;
આ સિન્ધુમાં નહિ ઊંડાણ કશુંય હાવાં
જા અન્ય સિન્ધુ મહીં કાંઈ નવીન જોવા.

આવા અનેક દરિયા ઊતરી તું આવ્યો,
આવા અનેક દરિયા તરવા હજુ છે;
તું મચ્છ આ ઉદધિનો નવ હોય હાવાં,
આ સિન્ધુમાં તુઅજ હવે ન સમાસ થાશે.

આ સિન્ધુથી તુજ હવે બહુ અંગ મોટું,
કો અન્ય સિન્ધુ તુજ કાજ હવે કૂદે છે;
જૂની પિછાન પણ આખર તોડવાની,
ને વાસ કો નવીનમાં વસવું જઈને.

સિન્ધુ તળાવ બનતો તલસ્પર્શ થાતાં,
સિન્ધુત્વ સિન્ધુનું જતું તલસ્પર્શ થાતાં;
તારા, સમુદ્ર સઘળા, ઝરણાં જ માત્ર,
તે કો અગાધ દરિયે મળવાં જતાં સૌ.

અત્યારથી ઉદધિ આ કડવો બન્યો છે,
બીજોય સાગર થશે કટુ કોઈ કાલે;
ત્હારા હવે હૃદયનો રસ અન્ય થાશે,
તે અન્ય સિન્ધુ મહીં અન્ય રસે ભળાશે.

કલાપીનો કેકારવ/૨૮૧