પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૨૯

રે રે પ્રવાસી! નહિ મોહીશ મોતિડાંથી,
પ્રત્યેક સિન્ધુ મહીં કોઈ જુદાં જ મોતી;
જ્યાં જ્યાં કરે જલધિનો તલસ્પર્શ ત્યાં ત્યાં,
મોતી જ મોતી તુજને નકી લાધવાનાં.

રે! ચાલ! ચાલ! તટ ઉપર ચાલ હાવાં,
તારું જૂનું જરીક પલ્લવ જોઈ લેને;
નિર્માણમાં ડૂબી જજે પછી, ભાઈ ! વ્હેલો,
ને એ પ્રપાત તુજને સુખરૂપ હોજો.'

જ્યોતિના એ પ્રવાહે ત્યાં હું ખેંચાઈ તટે ગયો,
જોઈ એ જ્યોતિને મેં ત્યાં સંકેલાઈ ધીમે જતી.

આ એક બાજુ પલ્લવ મંદ હાંફે,
પાસે બીજી તરફ સિન્ધુ નવીન ગાજે;
મારા દિલેથી વહતો રસનો પ્રવાહ,
બન્નેય વારિ મહીં ઊછળી તે પડે છે.

જોતાં ફરી જગત કાંઈ નવીન ભાસે,
સૌન્દર્ય આ હૃદયનુંય ફરી ગયું છે;
બ્રહ્માંડની વિષમતા કમી થાય છે કૈં,
દેખાય છે સુઘટ ચક્ર અનંત વિશ્વે.

તળાવે તો કિન્તુ મુજ રસ કદી મેળ નહિ લે,
સમુદ્રે રહેનારું નવ જીવી શકે પલ્લવ મહીં;
મને ખેંચે સિન્ધુ, વળી અરર! આ પલ્લવ રડે,
કયા વારિમાં હું હૃદય ઠલવું? ક્યાં જઈ પડું?

વ્હાલા તળાવ! ફરી ઉદધિ તું બની જા!
વ્હાલા તળાવ! તુજ તું રસ ફેરવી દે!
વ્હાલા તળાવ! મુજ તું રસ ફેરવી વા
રે રે ! મને તુજ સમાન ફરી કરી લે!

વ્હાલા તળાવ! અથવા ઊછળી કૂદીને
આ સિન્ધુલ્હેર મહીં તું તુજ ભેળવી દે!
કોઈ રીતે હૃદય આ તુજમાં ઝુકાવું!
કોઈ રીતે હજુ ફરી તુજ મચ્છ થાઉં!

કલાપીનો કેકારવ/૨૮૨