આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
દયાળુ તું તો છે પણ ન નિરખું હું તુજ દયા,
અરે ! તેથી યાચું મૃદુ કુસુમડા ઉપર કૃપા.
૧૬-૧-૯૭
એક ચિન્તા
શયનો ફુલનાં કરમાઈ ગયાં!
અનિલો સુરભિ સહુ લેઈ ગયાં!
અહ ! કંટકની જ બિછાત રહી!
બસ કંટકની સહુ વાત રહી!
અમી-નિર્ગળતું ઝરણું અટક્યું!
વિષનો પરિવાહ વહ્યો જ પ્રભુ!
સઘળા પલટાય સહાઈ ગયા!
ભવ એક મહીં ભવ લાખ થયા!
મુજ નેત્ર તણું સહુ હીર બળ્યું!
મુજ વ્યર્થ ગયું સઘળું ગણવું!
પણ એ નયનો, મૃદુ એ નયનો,
હજુ શું રડતાં જ હશે નયનો?
૧૮-૧-૧૮૯૭
અસ્વસ્થ ગૃહિણી
શાન્ત છે, બન્ધ છે આંખો, કાંઈ દર્દ કમી દિસે;
ત્હોય છે તપ્ત ને ઢીલાં કોમલાંગો હજુ જ્વરે.
ખુલ્લા રહ્યા છે મૃદુ ઓષ્ઠ ન્હાના,
નિદ્રા મહીં છે સુકુમાર બાલા;
ન અંગ એકે જરી એ હલાવે,
ઉઠે ન ઉઠે ફરી કોણ જાણે ?
ધગેલા એ બિછાનાની પાસે કોઈ યુવાન છે;
'રખે તે જાગતી,' તેવી ભીતિ તે મુખ ઉપરે
કલાપીનો કેકારવ/૨૯૭
