પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૪૫

યુવાન શ્વાસે ડરતો લીએ છે,
ચિન્તા ઊંડી એ ઉરના ઉરે છે;
છે નેત્ર એ મ્હોં ઉપરે ઢળેલાં,
ક્ષણે ભીંજાતાં, ક્ષણમાં સુકાતાં.

'મધુર ફુલડાં ! આવી આવી પીલાશ ધરીશ ના !
'તુજ ભ્રમરને એ હૈયેથી ન દૂર કરીશ, હા !
'યુજ નયન આ મીંચયેલાં જરીક ઉઘાડજે !'
પ્રણયી ડરતો કાંઈ આવું મુખે નિરખી, અરે !

નથી એ સાંભળ્યા શબ્દો, ત્હોયે આંખ ઉઘાડતી;
ટાંગેલું ચિત્ર કો સામે, ત્યાં તે દૃષ્ટિ લગાડતી.

તહીં ચિત્રે કો બે રમત કરતાં બાલક દિસે,
ગુલાબો શાં બન્ને મધુર વદનો એ સ્મિત કરે;
રમાડે તેઓને કમલવદની કોઈ લલના,
મૃદુ કુંળી તાજી મુખ પર હસે યૌવનદશા.

ઝરા પાસે ઝુંડો તરુવર તણાં દૂર દિસતાં,
લતા ને ગુલ્મોની વિટપ પર પુષ્પો ઝૂકી રહ્યાં;
કુણો સન્ધ્યાભાનુ સુરખી ભરતો સૌ સ્થલ પરે,
ડૂબન્તો ભાસે ત્યા જલધિવીચિથી સિક્ત બનતો.

દેખતાં રંગ એ રાતા આકાશે ચિત્રમાં રૂડા
બને નેત્રો કંઈ ભીનાં, ઘેનમાં લવતી જરા :

'અહહહા ! હશે ચિત્રના સમું
'ગૃહની બ્હાર આ વિશ્વ કૈં રૂડું !
'નવ દીઠું કદી એમ ભાસતું !
નિરખવું ન તે કોઈ દી હવે !

'મધુર પુષ્પ ઓ ! વેલડી સખિ !
'પ્રણયથી તને હું ઉછેરતી !
'નવ કદી હવે સિંચવી તને !
'મધુર પુષ્પ ના ચૂંટવાં હવે !

'મધુર પુષ્પ ઓ ! એ જ બાગનાં !
'મુજ બિછાતની પાસ કૈં પડ્યાં !

કલાપીનો કેકારવ/૨૯૮