પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૪૬

'અરર ! પ્રેમની ગ્રન્થિએ જડ્યાં !
'મુજ જ્વરે અરે ! ક્ષીણ સૌ બન્યાં !

પ્રણયી પુષ્પ ઓ ! ખીલતાં રહો !
'મુજ પિયુ તણા હારમાં વસો !
'નવીન રંગ તું વિશ્વ ધારજે !
'ન તુજ લ્હાણ હું પામતી ભલે !'

'પ્રિય પ્રિય સખિ ! આ શું ? આ શું ? ન આમ ઘટે થવું ?
'કરુણ હરિએ ત્હારે માટે હજુ સુખ છે ભર્યું !
'તુજ કર વતી ચુંટાયેલાં ફુલો કરમાય ના,
'મધુર ફુલડાં તે આ કંઠે હજુ બહુ ધારવાં !'

નયન પર છવાતાં અશ્રુનું એક બિન્દુ,
અટકી ચૂપ થયો એ કંઠ રૂંધાઈ જાતાં;
દરદ કંઈ કમી એ થાય છે સુન્દરીનું,
મૃદુ નયન ફરીથી શાન્ત મીચાઈ જાતાં.

નિદ્રા શી ગાઢ શાન્તિમાં ફરી એ ગૃહ ડૂબતું,
પડે ત્યાં પાંચ વાગ્યાની ટકોરી ઘડિયાળમાં.

ફરી નયન ઉઘાડી સુન્દરી ચિત્ર જોતી,
અરર ! નયનમાંથી અશ્રુની ધાર વ્હેતી;
ટપટપ ટપકન્તાં બિન્દુડાં લૂછી નાખી,
કરુણ સ્વર વળી એ ધ્રૂજતો નિકળે છે :-

'અરર ! બાલુડાં ! બાપલાં ! અહો !
'જનની આ હવે સ્વર્ગમાં જતી !
'સમજશો નહીં શું થઈ ગયું !
'રમકડું કયું હાથથી ગયું !

'વિસરી શે જશો છાતી બાપડી !
'ઉપર જે તમે કૂદતાં સદા ?
'વિસરી ના શકે બાલ માતને !
'રમત તો હવે રોઈને કરો !

'તમ પિતા સદા વ્હાલ રાખશે !
'પણ ન માતની ખોટ ભાંગશે !

કલાપીનો કેકારવ/૨૯૯