આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
અંતે એક જામો ધારતા,
પછી રંગ એ ઉપટે નહીં!
તરુણો લટે લપટાઇને,
કવિ ગીત મીઠાં ગાઇને,
કોઇ ડહાપણે ભોળાઈને,
ઝૂક્યાં એ જ ઝોળીની મહીં.
ઝોળીમાં પડ્યાં તે ના ઉઠે!
તેની આંખ ભીની ના સુકે!
મ્હારૂં જે બન્યું તે તેનું બને,
ઓહો! દર્દ કોણ કળે અહીં?
ઝોળીમાં નિરાશા ભાસતી,
કિન્તુ ત્યાંય ચણગી આશની;
છેલ્લી હેડકી ય આશા ભરી,
આશા સર્વની ન તે કોઇની!
કોઇ લાખ જન્મો ઈચ્છતા,
એ તો એમ આશા સેવતા;
કોઇ એમ આવ્યા પાશમાં,
પડી પાશમાં છૂટે નહીં!
કો આ જાળમાંથી નીકળી,
થયું હર્ષનું છે સોબતી,
એવી વાત કાંઇ સાંભળી,
કિન્તુ કોઇને દીઠું નહી!
૨૬-૧-૯૭
પ્રિયા કવિતાને છેલ્લું આલિંગન
તારા બહુ ઉપકાર ! રસીલી ! તારા બહુ ઉપકાર !
તું ઉરનો ધબકાર ! રસીલી ! તું અશ્રુની ધાર.
આ દિલડાનું ઝેર હળાહળ
તું વિણ કો ગળનાર?
કલાપીનો કેકારવ/૩૦૭
