શ્રમિત દિસતો ત્હોયે જા જા જહીં તુજ સ્થાન છે !
ઉજડ વનમાં શાનો, બાપુ ! કશોય વિરામ છે ?
બહુ ત્યજી ગયાં, છે તે જાતાં, નિવાસ ન ત્યાં ઘટે,
તુજ હૃદયની જ્ઞાતિ આંહીં વળી નવ લાધશે;
સહુ ત્યજી ગયાં, ધોખો તેનો મ્હને ન મળે કશો,
પછી ક્યમ કહું રોકાવાનું ત્હને ઘડી યે ? અહો !
મુજ જિગરના કાંટા તુંને શું આદર આપશે ?
કમનસીબની છાયાથી યે ન કૈં સુખ સાંપડે !
મુજ જિગર જ્યાં પંપાળે ત્યાં પડે વ્રણ છે ! સખે !
દરદમય આ શાને આવી બિછાત મહીં પડે ?
સહુ મધુરતા જેને માટે પ્રભુ ધરતો રહે,
અરર – કટુતા પીવા તેને શું શોખ થતો હશે ?
મુજ જિગરથી બાઝી - ભોળા ! ખુવાર થઈશ ના,
મૃદુ હૃદયની પીડા હુંથી સહાઈ શકાય ના.
મૃદુ હૃદયની પીડા જોઈ જળી જ ગયેલ છું !
મૃદુ હદયની પીડા જોવી હજુ ય રહેલ શું ?
મુજ હૃદયમાં કાંઈ બ્હોળો દયારસ ના વહે,
પણ જખમીને કોઈ દી યે ન ઘાયલ પીડશે.
મૃદુ હૃદય શું ત્હારૂં આંહીં નકી ધરવું કર્યું,
મુજ જિગરની સાથે ત્હેં શું નકી મરવું કર્યું;
નહિ નહિ - સખે ! જાવા દેને ! ન સાહસ આ ઘટે !
હઠ કરીશ ના ! ત્હારૂં હૈયું સલામત ના દિસે !
પણ હૃદય જો ત્હારૂં આંહીં નકી ધરવું કર્યું,
મુજ જિગરની સાથે ત્હેં જો નકી મરવું કર્યું;
મુજ જિગરની જ્વાલા તો હું ગળીશ સુખે - સખે !
તુજ જિગરને જે મીઠું તે ધરીશ સુખે - સખે !
પણ હૃદયના લ્હાણામાં જો હળાહળ સાંપડે,
તુજ હૃદયનું હુંમાં ઇચ્છ્યું તૂટી જ પડ્યું દિસે,
તુજ અમી તણું મીઠું ટીપું ન રેડીશ – ભાઈ ! ત્યાં,
કટુ ઝરણ એ એ બિન્દુથી અમી ન બને કદા.
પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૬૬
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
કલાપીનો કેકારવ/૩૧૯
