પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૮૨

તે જાદુનું ઝેર ઉતારવાનું,
કોની કને ઔષધ કૈં મળે ના!

શિરે ય બ્હેડું સખીએ ચડાવ્યું,
તળાવના તીર પરે ય પ્હોંચી;
પ્રેમાળ એ મ્હોંય સમીપ આવ્યું,
એ કન્યકાની ય સમક્ષ ઊભી.

ઊભી સખીની હતી રાહ જોતી -
નિમિત્ત હૈયેથી સર્યું હતું એ;
જાદૂઈ એ પૂતળી જાદૂ માંહીં,
પડી હતી ભાન બધું ભૂલીને.

ધુણાવે છે હવે તેને ગ્રહીને કરની લતા,
અને, એ જાગ્રતિ દેતાં સખી હાસ્ય કરે જરા.

અરર! રસમાં, ભોળી! આવો ન ભંગ કર્યો ઘટે,
મૃદુ વદનના આવા ભાવો કહીં ફરી ઝાંખશે?
પરવશ થયું તેને તું ના હજુ સમજી શકે.
પ્રણયરસનું આવું લ્હાણું તને ન મળ્યું હશે!

પણ, તુજ સ્મિતે ઊંડું ઊંડું કંઈક ભર્યું દિસે,
હ્રદય સમજે, તે શા માટે ઉતાવળ આ કરે?
અરર! ઠપકો એ બ્હેનીને રખે કદિ આપતી,
પરવશ થતાં. ના નારાજી પ્રભુ તણી કશી.

બિચારી કન્યાથી, અરર! નવ કાંઈ થઈ શકે,
ગતિ છૂટી તેના પગ પણ કહીંથી કરી શકે?
જવું દૂરે તો યે- હ્રદય પણ છોડી વહી જવું,
વિના આશા કાંઈ લથડી પડતાં યે નકી જવું.

કન્યા એ જાય છે લેતી સાથે આંખ હમીરની,
જાય છે - જાય છે એ તો, ને એ દોર પડ્યો તૂટી!

એ માર્ગને નિરખતો હજુ યોધ ઊભો,
છે નેત્રની ઉપર કો પડદો ઢળેલો;
'એ દૂર છે! નથી હવે! ફરી ત્યાં જ એ છે'!
સાચું જૂઠું નયન એમ નિહાળતાં કૈં!

કલાપીનો કેકારવ/૩૩૫