પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૮૪

'વ્હાલા! કાં તલવાર વીર પુરુષે દીધી ત્યજી આજ છે?!
'આજે અન્ય જ હસ્ત કોઈ પણ તે ખેંચી લઈ કાં શકે?!
'ત્હારૂં આ શમશેર આમ ગ્રહવા જે હામ ધારી શકે?
'હાં! તેને નવ સર્વ આ જગતમાં શું રાજ્ય દેવાં ઘટે?'

નિદ્રાથી જાગતો તેવો કરે તે મ્યાન ખડ્ગને,
વદે છે મેઘ શી વાણી મિત્રનો કર ચાંપીને :-

'સખે! ભાઈથી તો બહુ સમય રીસે વહી ગયો,
'વસીને મેવાડે સુખથી પરદેશી પણ થયો;
'ઘણાં વર્ષો જેને મુજ હ્રદય 'ભાઈ' કહી શક્યું,
'હવે શું તેથી યે નિરમિત હશે રૂસણું થવું?

'મજેદારી કાંઈ જગત પર મ્હારે નવ રહી,
'રહી ન કૈં ઇચ્છા જીવિત ધરવાની પણ, સખે!
'અહો! તું આ મ્હારૂં હ્રદય સમજી કેમ શકશે?
'ગ્રહી આ ભાવોને તુજ હ્રદય સાથી ક્યમ થશે?

'હવે ત્હારો મ્હારો નહિ નહિ - સખે! રાહ સરખો,
'થયો આજે જૂદો મુજ હ્રદયમાં કાંઈ થડકો;
'વહે આજે મ્હારૂં ધગધગ થતું રક્ત સળગી,
'પરંતુ એ જુદો તુજ જિગરથી જોશ સઘળો.

'સખે! ત્હારી તો છે નજર હજુ આ ખડ્ગ ઉપરે,
'ગમે ઊન્હા રક્તે તુજ હ્રદયને સ્નાન કરવું;
'સખે! તુંને પેલી શૂરવીર તણી હાક ગમતી,
'હજુ એ સૌ ખેલો તુજ જિગરને છે રુચી રહ્યા.

'કહું શું, ભાઈ! હું મુજ હ્રદયનો રાહ તુજને?
'સખે! આંહીં કૈં એ અનુભવ વિના કોણ સમજ્યું?
'દિલાસો દેશે તું - હ્રદય કદિ ત્હારૂં પિગળશે,
'નહીં છાપો કિન્તુ મુજ ઉરની ઊઠે તુજ ઉરે.

'મજા ક્હેવાની તો ગત થઈ ગઈ આજથી - સખે!
'હવે આ હૈયાની જગત પર આલમ્બ ન મળે;
'હવામાં ફેંકાતી નજર મમ કાંઈ નવ ગ્રહે,
'વિના ટેકો ક્યાંથી જીવિત કદિ પ્રાણી ધરી શકે?

કલાપીનો કેકારવ/૩૩૭