પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૯૪

આ સિંહ જે જાતિથી ઉતરેલો,
જે ભવ્યતામાં જ સદા વસેલો,
તેમાં ય જૂદો જ કંઈ વટીલો,
પિછાન તે આકૃતિ સર્વ આપે.

તે અંગનાં ભૂષણ શસ્ત્ર સર્વે,
તે કન્યકાના ઉરમાં વસ્યાં છે -
આ ભીલની લાલચ કૈં બન્યાં છે,
આશ્ચર્ય કે કઈં જ નવું નહીં એ.

સૌ ભિન્ન વૃત્તિ - સહુ ભિન્ન દ્ષ્ટિ -
ઊંચા નીચા કૈંક અનેક હેતુ -
બ્રહ્માંડના ચક્રની ભિન્નતાને
સૌન્દર્યનો મોહ સમાન કાંઈ.

સાંભળી બોલ એ તીખો 'મૂકી દે હથિયારને' -
ફરી કૈં જાય છે જૂદું લોહી એ મુખ ઉપરે.

એ જાય હસ્ત ઉછળી નિજ ખડ્‍ગમૂઠે,
એ વીજળી ધગધગી ફુફવાટ દે છે;
એ ખડ્‍ગબિંબ ધ્રુજતા જલમાં છવાતાં,
અંગારથી ધખધખ્યું સર એ દિસે છે.

શું આજ ક્ષત્રિ પર પામર આમ ફાવ્યા?
શું એક સિંહ પર વાનર લાખ ફાવ્યા?
એ યોધનું વદન એ જ વિચાર બોલે,
એ યોધનાં નયન એ જ હસી રહ્યાં છે.

વીરત્વથી પુલકતાં સહુ અંગ અંગો,
એ ખેલવા રમત તત્પર હર્ષ સાથે;
જ્યાં જ્યાં પરાક્રમ તણો પ્રિય સાદ થાતો,
ત્યાં સજ્જ છે હૃદય વીર તણું સદા એ.

ક્ષણમાં રક્ત એ ઊનું હૈયામાં ધગતું હતું,
ક્ષણમાં શાન્ત જૂદું કૈં એ હૈયે દ્રવતું બન્યું.

અહો! એ કો જેણે નિજ હૃદયનું અર્પણ કર્યું,
હર્યું મીઠી લૂટે નિજ હૃદય જેણે પલક્માં

કલાપીનો કેકારવ/૩૪૭