પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૦૧

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

'હું તો મૃત્યુ તણો મુસાફર બની દોરાઇ જાનાર છું,
'એ મીઠો દિન આજથી જ નજરે પ્રેમે જ જોનાર છું;
'ત્યાં વા જ્યાં લઇ જાય ભાવિ મુજને ત્યાં ના અરુચિ મ્હને,
'કોઇ એક દિશા પરે નયન આ ના ઠારવાનાં મ્હને.

'આ મ્હારા સમશેરનો સમય તો છે દૂર કાંઇ હજૂ,
'આવું આસ્થળ છોડવા હૃદયને ના કૈં ત્વરા છે હજુ;
'ભાઈ! હું સુખથી કરીશ સ્થિરતા આજે તમારી સહે,
'જોતાં ભીલ તણી વિચિત્ર નગરી આનન્દ થાશે મ્હને.

'ઠેલશે મૃત્યુમાં યે ના સ્નેહી આદર સ્નેહનો,
'નિર્ગુણી હું સમાને તો કાળનો હોય લોભ શો?'

સર્ગ-૩
મિજબાની

જે જે ઉત્સવની મહાન ઘડીઓ દેવો કરે દૈત્યને -
જ્યાં જ્યાં સંકુલતા ત્યજી જગ ગ્રહે એકાગ્ર આચારને -
જેથી સંગતિ - સંપ - પ્રેમ તરફે જાતું વળી માનવી -
તે તે ઉત્સવની મહાન ઘડીઓ આ બીન ગાજો સ્મરી.

સ્વીકારી નોતરૂં જાતો પડાવે ફરી યોધ એ,
થાબડી અશ્વને હેતે તંબુ બ્હાર જરા ઊભો.

હુક્કા તણી ત્યાં વરદી અપાતી,
હજુ કસુંબો ગળણી મહીં છે;
પાસે પડી નાજુક વાટકી કૈં -
જેમાં ઝરે લાલ અફીણ ધીમે.

એ મિત્ર શૌર્ય રજપૂત તણો કસુંબો -
જે છે સદા ય હરકંઠ મહીં વસેલો -
જેની સુકીર્તિ હજુ ક્ષત્રિ સહે ગવાતી -
તેનો નવો જ હજુ ભક્ત હમીર થાતો.

જેને જુવાની મહીં વૃદ્ધ થવું ગમ્યું છે,
જેને રણે રુધિર સર્વ જ અર્પવું છે;
તે મિત્રની નવીન અંજલિઓ મહીં છો,
એ ફૂટતી જ નિજ મુછ સુખે ઝબોળે.


કલાપીનો કેકારવ/૩૫૪