પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૧૧

બારીક આંખ શકરા સરખી ફરે, ને
બે ચાર કોશની બિના નજરે પડે છે.

એ આંખનો વિષય આ ગઢવી બને છે,
એ શ્વેત વસ્ત્ર દૂરથી નયને ચડે છે;
હુક્કા રૂપેરી રવિનાં કિરણે પ્રકાશે
ને પાઘડી ઉપરની ઝબકે સુનેરી.

પીરાણી ઘોડલી રોઝી આવે રેવાલ દોડતી,
સ્વારના પેટનું પાણી ધ્રૂજે ન જરી ચાલથી.

કો રાજ્યમાં લગ્ન તણે પ્રસંગે
સારો હતો એ શિરપાવ પામ્યા;
એ વસ્ત્ર, એ ઘોડલી, ચારજામો
ને ભૂષણો લેઈ ગૃહે જતા'તા.

ધાર્યા હતાં ભૂષણ વસ્ત્ર અંગે,
લીધા હતા બેવડિયા કસુંબા;
ના કોઈની બીક હતી જરા એ,
ધીમે દૂહા કૈં લલકારતા'તા.

ચારણો - દેવીના ભક્તો - યુદ્ધની કવિતા હતા,
હતા તે જંગલે ક્યાં યે મીઠી છાંય મહીં સદા.

રાજ્ય ને ધર્મનીતિથી - ક્ષત્રિના અતિ પ્રેમથી -
ઉગામી આંગળી તેની સામે કોઈ શકે નહીં.

પોશાકને અંગ પરે જ રાખી
દેનારની કીર્તિ પ્રસારતા તે;
દેતાં વળી ચારણને ઉમંગે
છે કીર્તિ આ, સૂચન એય થાતું.

વાજાં આ નૃપતિનાં તે શું ભીલો સમજી શકે ?
કોઈ યે એક નીતિની ના ના છાપ બધે પડે.

વીંટાઈ ચોપાસ જતાં લૂટારા
બારોટજી એ હિબતાઈ ઉભા;
ગયા પડી મ્હોં પર શેરડા ને
દૂહા ગયા ક્યાંઈ છૂપાઈ સર્વે.

કલાપીનો કેકારવ/૩૬૪