પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૧૩

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

'અર્જુન ! દૈવત આજ ત્હારૂં ના અજમાવજે !
'આ તો શંભુનાથ કિરાત બીજો - વેગડો !

અર્જુન જોડી હાથ થાકી પદ જેને પડે,
'તે હરનો તું હાથ જમણો - સાવજ વેગડા !

'હરની ત્રીજી આંખ અનંગથી છો ઉઘડે -
'પણ ચારણનો વાંક શું છે ! વીરા વેગડા !

'શૂરાનાં હથિયાર ચારણ ને તલવાર આ,
'તેની સામે ધાડ ત્હારી હોય ના - વેગડા !

'કોનાં ગાશું ગીત ? ગીત કોણ ગવરાવશે ?
'જો હંસાની રીત હંસા મૂકે - વેગડા !

'ચારણ હરની જીભ ! તું તો હરની આંખડી !
'જૂદાં અંગ શરીર ના ના કર તું વેગડા !

'તુંમાં ઝાઝો માલ - ઝંઝેડી જગ લે ભલે !
'પણ હું ના મરનાર ત્હારો માર્યો ! વેગડા !'

લૂટારાની ઉપર પણ એ ધારતો રાજ્યદંડ,
ને રાજાનાં પ્રિય બહુ હતાં માન સૌ વેગડાને;

વ્હાલું થાતું મન ગમી જતું માન એ આપનારૂં,
વ્હાલું થાતું રજપૂત સહે ભીલને મૂકનારૂં.

વખાણમાં છેક ગળી ગયો એ,
લીધેલ પાછું સહુ દેઈ દીધું;
બારોટજીને નિજ સાથ રાખવા
જીવાઈ આપી નકી ત્યાં જ કીધું.

ધંધો હતો લૂટ તણો જ તેનો,
તેને નવો રંગ ચડાવનારો -
સારો કહી તે સમજાવનારો -
બારોટ આ કૈં ઉપયોગી ભાસ્યો.

જે લૂટમાં પાછળ ચાલતા'તા -
જે લૂટમાં વીર્ય ભજાવતા'તા -
ઉત્સાહ તેને પણ આપનારો -
વખાણનારો મળતાં મળ્યો આ.


કલાપીનો કેકારવ/૩૬૬