'અર્જુન ! દૈવત આજ ત્હારૂં ના અજમાવજે !
'આ તો શંભુનાથ કિરાત બીજો - વેગડો !
અર્જુન જોડી હાથ થાકી પદ જેને પડે,
'તે હરનો તું હાથ જમણો - સાવજ વેગડા !
'હરની ત્રીજી આંખ અનંગથી છો ઉઘડે -
'પણ ચારણનો વાંક શું છે ! વીરા વેગડા !
'શૂરાનાં હથિયાર ચારણ ને તલવાર આ,
'તેની સામે ધાડ ત્હારી હોય ના - વેગડા !
'કોનાં ગાશું ગીત ? ગીત કોણ ગવરાવશે ?
'જો હંસાની રીત હંસા મૂકે - વેગડા !
'ચારણ હરની જીભ ! તું તો હરની આંખડી !
'જૂદાં અંગ શરીર ના ના કર તું વેગડા !
'તુંમાં ઝાઝો માલ - ઝંઝેડી જગ લે ભલે !
'પણ હું ના મરનાર ત્હારો માર્યો ! વેગડા !'
લૂટારાની ઉપર પણ એ ધારતો રાજ્યદંડ,
ને રાજાનાં પ્રિય બહુ હતાં માન સૌ વેગડાને;
વ્હાલું થાતું મન ગમી જતું માન એ આપનારૂં,
વ્હાલું થાતું રજપૂત સહે ભીલને મૂકનારૂં.
વખાણમાં છેક ગળી ગયો એ,
લીધેલ પાછું સહુ દેઈ દીધું;
બારોટજીને નિજ સાથ રાખવા
જીવાઈ આપી નકી ત્યાં જ કીધું.
ધંધો હતો લૂટ તણો જ તેનો,
તેને નવો રંગ ચડાવનારો -
સારો કહી તે સમજાવનારો -
બારોટ આ કૈં ઉપયોગી ભાસ્યો.
જે લૂટમાં પાછળ ચાલતા'તા -
જે લૂટમાં વીર્ય ભજાવતા'તા -
ઉત્સાહ તેને પણ આપનારો -
વખાણનારો મળતાં મળ્યો આ.
પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૧૩
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
કલાપીનો કેકારવ/૩૬૬