પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૨૨

ઊઠ્યો જલધિના મથન કાજ !
વા ફોડવા નભ ઘૂમ્મટ આજ !
રગદોળવા નિજ કરથી કાલ
કે તોડવા જગ અંધકાર !'

હમીરનાં નેત્ર ભરાય રક્તે,
સંગ્રામના નાદ સુણાય કર્ણે;
એ હસ્ત એ મૂછ ભણી વળે છે;
ત્યાં વાત બારોટ તણી ફરે છે :

'ભૂંડી સાંઢણી ! આજ રાત બધી ત્હેં શું કર્યું ?
જેનો ચાલ્યો નાથ તેને મેળવ - થાક કાં ?

અભિમન્યુ થાતો રથારૂઢ
કંઈ શીષનાં નમી રહે પૂર;
ત્યાં કૈંક શશીના સમું નૂર
ક્ષિતિજે દિસે છે દૂર દૂર !

કો સ્વર્ગ ફૂલડાં તણો હાર !
કો દિવ્ય હોળી તણી ઝાળ !
કો વીજળી તણી વહે ધાર !
સહુ જગત પર કો ધવલ ગાર.

પવનવેગની સાંઢ ! તુને રંગ હજાર છે !
પીજે ઘીની નાળ પ્હોંચાડીને ઉત્તરા !

જેનો ઝાલ્યો હાથ વીરે તે મુખ ના દીઠું !
તે જોવાનું આજ બતાવનારી - સાંઢણી !

બાપુ ! બાલા ! બેન ! બે ટાણાં તું પૂજજે -
સાચો રાખી પ્રેમ ભવ આખો આ સાંઢણી !

દેનારાં તુજ હાથ - બેની ! મા ને બાપ તો !
પણ તુજ મીઠી લ્હાણ સાચી દેતલ સાંઢણી !

ઊતરી કુંવરી લલના બાલ,
ઝમકે નૂપુર - શિરની ઝાલ;
અનિલે લળકી ઉભે કેળ
તેવી ઊભી અંગની વેલ !

કલાપીનો કેકારવ/૩૭૫