પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૨૬

ભમરો બીડવા જેમ ઉઘડે ગુલાબની કળી,
ખીલે મુખડું તેમ કુંવરીનું સ્મિત મન્દમાં.
ઝરતાં ફુલડાં જેમ ઠંડી વાયુલ્હેરીએ
પિયુનાં દગને તેમ ઉત્તર દેતી ઉત્તરા :

'દાસી આપની છું - નાથ !
શિષ્યા પાર્થની છું - નાથ !
જ્યાં જ્યાં આપ ત્યાં ત્યાં હું ય -
મ્હેલ જંગલે કે ક્યાં ય.

મ્હારો પતિ જ રણમાં જાય,
હુંથી ક્યમ અહીં રહેવાય ?
ચિન્તા રાખશો ના - નાથ,
ના હું ડરીશ સુણી રણહાક.

મુજને શસ્ત્રનો છે યોગ,
પાર્થે શીખવ્યો ઉપયોગ,
આપીશ નાથને હું સ્હાય,
શીખ્યું આજ સાર્થક થાય.

ઝુઝે રણે વ્હાલો યોધ -
તે છે મ્હને જોવા કોડ;
તૃપ્તિ તે જ લેવા કાજ,
રણના રથે બેઠી આજ.'

પોતાની જે માત - નિત્યની ભાગિણી પાર્થની
રડતી તે હમણાં જ જોઈ આવ્યો વીર છે.

તાજી અશ્રુધાર - દયામણું મુખ માતનું
તે ફરીથી આ વાત વીરનયનમાં તરવરે.

સ્ત્રી તો કોમળ જાત - વીરપણું ત્યાં હોય ક્યાં ?
અનુભવની જે બ્હાર તે આ વીર ન માનતો.

ત્યાં આ બાલાવેણ વિસ્મયદરિયો ભાસતો,
તેને પીતો તેમ અધર બે ય ઉઘડી રહે.

સ્ત્રી ના યુદ્ધમાં લેવાય,
શાસ્ત્રો કેમ ઉલ્લંઘાય ?

કલાપીનો કેકારવ/૩૭૯