પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૨૮

જગના સ્તુત્ય આ સૌ વીર
તે તો ક્ષારનું છે નીર !'

અહો ! કેવું હૈયું ઘનવત બન્યું છે હમીરનું !
દિસે છે એ હેલી મુખ પર સુધાની વરસતી !
અરે ! સ્વાતિબિન્દુ ! તુજ પ્રિય તને છીપ મળજો !
તમારા સંયોગે જગત શુ મુક્તામય થજો !

ભલે થાતો હાવાં શિથિલ કર આ ખડ્‌ગ પરથી,
ભલે છૂપા ભાવો તુજ નયન દેતાં સહુ કહી;
અરે ! કિન્તુ શાને તુજ ઉર નિરાશામય બને ?
રમ્યો આડો સાથી પ્રણય ત્યમ તુંથી પણ રમે !

ગઢવી ! મારજે છાપો જે જે હો હજુ મારવી !
ઝીલનારૂં ત્હને આવું ના ના કોઈ મળે ફરી.

'બાલાનું મુખ મૂક - તેમાં દૈવી નાદ કો -
તે સુણતો અભિમન્યુ, ને જોતો મૃગબાલ શો.
જયઉત્સાહી નેન પ્રેમગરીબી વ્યાપતાં
કાંઈ યાચે તેમ ચોટ્યાં બાલમુખ પરે.

ચોટ્યાં નેન-દિલનાં નેન,
ઉઠ્યું મધુર ઝરણું - પ્રેમ;
પણ ના યુદ્ધ કૈં રોકાય,
હાવાં વિલંબે ક્યમ થાય ?

ઉત્તર વાળવાનો કાળ
આવ્યો હવે - વીરા બાળ !
નીચે ધરી કરથી બાણ,
'બોલે ઉત્તરાનો ભાણ :

'તુજ ગુરુ - પિતા મ્હારા દૂર,
આ જો સજ્જ ઉભા શૂર;
છેટું યુદ્ધને ન જરા ય,'
હુંથી ઉભું ના ર્‌હેવાય.

સ્ત્રી ના યુદ્ધમાં લેવાય,
શાસ્ત્રો કેમ ઉલ્લંઘાય ?

કલાપીનો કેકારવ/૩૮૧