પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૩૭

શરમ કરતી મુગ્ધા જાગે પિયુઉરથી સરી -
ત્યમ થરથરી તાજા સ્નેહે ઉષા નભમાં તરી.

જગત સઘળું પોઢ્યું - કર્તા તણું શિશુ - શાન્તિએ,
જરી પણ – અરે - એને કાંઈ ટકોર પડે રખે;
કરુણ હૃદયે એવું ધારી ઉષા સ્મિતમાં રમે,
મધુતર કંઈ મીઠાં સ્વપ્ને ગુલાબી કરે ભરે !

કલરવ કરે તે પંખીડાં સ્વરો નિજ ફેલવે;
પ્રભુપ્રણયના મીઠા લ્હેકા જનશ્રવણે ભરે;
અનિલ લહરી ગાતી નેત્રો બધાં ય ઉઘાડતી,
પણ રસિકડાં જાગેલાંને જરાક સુવારતી.

પ્‍હેલી વસન્તવત જે ઉરમાં ફુટેલી,
પ્‍હેલી જ મ્‍હેક વતી મસ્ત કરેલ અંગો -
તે કસ્તુરી મહીં જ ભાન બધું ભૂલીને
સ્વચ્છન્દમાં ઉપવને મૃગ જેમ ખેલે.

તેવો વિહાર રજની અરપી ગઈ જે
સૌન્દર્યપૂજનની પ્‍હેલી જ પ્રેમજ્યોતિ -
તેને જ ગાઢ હજુ ચાંપી ઉરે જડંતો
નિદ્રા મહીંય રસ ચૂસી રહ્યો યુવાન !

આકાશથી ઝરતી ઝાકળ મોતીડાંની
એ દંપતીશયનસ્થાન વધાવવા જે,
એ તૃપ્તિના જ સ્વરને શરણાઈ ગાતી
મીઠા પ્રભાત તણું ઘેન વધારવાને.

સંગ્રામ ને જય તણા પ્રિય મિત્ર જેવા
ડંકા તણા ઘરર ઘોષ ઉઠે બગીચે,
બ્રહ્માંડજીત ઉર તૃપ્તિ મહીં વિરામ્યાં -
તે કિન્તુ એ સ્વર વતી ઝબકી શકે ના.

તો યે ન છે ઘટિત એક જ લ્હાણ લેવી
માશૂકસ્પર્શ પછી કાંઈ બધાં ય યાચે.
પ્રેમી હમીર ! ફૂલડાં ચમને રમે આ -
એ તૃપ્તિની નજર ફેરવવી ઘટે ત્યાં.

કલાપીનો કેકારવ/૩૯૦