પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૪

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.

તે દિનથી મન વિરાગ ધરી રહ્યો છું,
“ને તાહરૂં સ્મરણ, મૃત્યુ! કર્યા કરૂં છું;
તું શાન્તિનું ભુવન છે, દુઃખઅન્ત તું છે!
પ્રેમે બળેલ દિલનો મધુકાલ તું છે!

તું હાસ્ય છે રુદન કે હૃદયાગ્નિ રૂપે,
ને અશ્રુના ઝરણમાં સ્થલ જ્ઞાનનું છે;
ત્હારાં સુખી ચરણમાં સહુ ઘોર ઊંધે,
ત્હોયે તને મનુજ કો’ કદિયે ન જાણે!

અન્ધાર તું, જગત જે કદી એ ન જોશે,
અંજાય વા નયન સૌ, બહુ દિવ્ય તું છેઃ
જ્યાં સૌ રડે, ખડખડી કર હાસ્ય ત્યાં તું,
ત્હારૂં અધિપતિપણું સહુ કાલ ચાલે!

રે ભાઇ મૃત્યુ! ગત કાલ બધો જ ત્હારો,
ભાવિ તણા તિમિરમાં ઉજળો તું દીવોઃ
તું, હું, પ્રિયા મુજ, સહોદરશાં રહેશું,
તે મિષ્ટ કાલ સુધી સાચવ બાલ મ્હારૂં!
૨૦-૧-૧૮૯૪

પુષ્પ

અહો! મીઠા આત્મા! રસિક કુમળું મ્હોં તુજ હસે,
ફુલેલા અંગેથી મનહર રૂડો ગન્ધ પ્રસરે;
વસન્તી વાયે છે સમીરલહરી ગેલ કરતી,
રમી ત્હારી સાથે મધુર રવથી જાય વહતી!

શિરે ત્હારે વૃક્ષો નવીન ચળકે કુંપળ ભર્યાં,
સુતુ’તું મધ્યાહ્ન સુખમય રહ્યાં છાય ધરતાં;
હવે સંધ્યાકાલે કુસુમ સરખી મ્હોરકળીની –
કરે વૃષ્ટિ ધીમી તુજ પર ધરી વ્હાલ દિલથી!

સુનેરી દીપે છે નભ પર તળે વાદળ રૂડું,
ડૂબે નીચે પેલું ક્ષિતિજ પર ત્યાં બિમ્બ રવિનું;
તને આલિંગે છે સુકર રવિના ચુમ્બન કરી,
તરે તે આકાશે ગરક મકરન્દે તુજ થઈ!

કલાપીનો કેકારવ/૮૭